Kalfa
     Toplu Şiirler 1965-2005

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Altmışlı yılların başından bu yana kırk küsur yıllık şiir yolculuğunda, hemen her yere hemen her insana uğramış, geceyle yorulmuş günle doğrulmuş şiirler... Her mevsimden her coğrafyadan beslenmiş Berfenin şiiri.
  Kısaca tarif edersek: Dünyalı, kronik...
  
  şimdiye dek yayımlanan tüm şiirlerini
  biraraya getirirken adını Kalfa koydu...
  Hep ironik.
  
  Tadımlık
  
  BİR GECE KONUŞMASINDAN
  
  Şiirim hüznümün içinde yaşar
  Bilmem sesi tutar mı seni
  Çünkü bir gemi bir bilinmeyendir
  Direklerini uzatmış göğe
  Bulutları toplar
  Yanmış ışıkları karanlıktan
  Güneş evine çekildikçe
  Geçici ve kırmızı evine
  Yüzüm gülmüyor sararmaktan
  
  Hüznümün içinde soluklanır şiirim
  Oldukça yorgun bir yanı eksik
  Bilmem sesi tutar mı seni
  Saplanmış bir kumsala ki
  Yakmış denizini çoktaan
  
  Şiirimin içinden geçer hüznüm
  Ayakları yok elleri var uzunca elleri
  Sanımca titrek biraz öne büyümüş
  Bilmem sesi tutar mı seni
  
  Soyut, Kasım 1965
  
  GÜNE DORU
  
  Ay alkol kokulu yatağıma giriyordu
  Kıskanç bir kelebekti yüzü kaçtı elimden
  Yaşlı bir memur olan güneş geldi
  Gece bir kertenkele oldu kaçtı elimden
  
  Şehri bekleyen bulut beni bekleyen gelin
  Kuşan yumuşak beline geceyi günü unut
  Yarın yine gel otur derin sedirine
  Islatsın dağ başını beyaz göz yaşın
  
  Ben gidiyorum yıldızları unutma
  Otobüsler geçiyor şehir bağırıyor
  Sar sen onu geniş işlemeli duvağınla
  Şimdi bana güneşin harmanında rastlanır
  
  Soyut, Aralık 1965
  
  
  DUYGUSAL BİR GÜZ AKIMI
  
  Şehri iplerinden çözen ağır kanatlı hayvanlar
  Fayton sürücüleri
  Çatanası bir dalgaya kıstırılmış geceden
  Şehre iniyor
  Uykusuz saatlerin soğuk sesinden
  
  Uzansa elim
  Şehrin buğulu giysisi
  Uzun ve derin sarhoşluk
  Bir falcı kadından edinilmiş gözlerimi sektiren
  Çığlıklarıyla gövdeme sarılan o büyülü yollar
  Sarhoşluk
  
  Kim hatırlar şimdi uğursuz iskelede dolaştığımı
  Çivit renkli ikindileri
  Rıhtımda soluksuz koştuğumu
  Bir kalkar bir konardı
  Tunanın Macar gemileri
  Üstüme vurulan kilitler
  Kara gökler örerdi bana
  Kim hatırlar bunları şimdi
  
  Çünkü yaşadığım değil
  Sızlandığım bir gün
  Boğazımda düğümlenen ıssızlık
  Büyüyen ıssızlık
  Ama yine de duygusal bir güz akımıdır
  Şehirle aramdaki
  
  Şiir Sanatı, Aralık 1965
  
  EKSİK
  
  İşte orda camda
  Yüzünde hüznün resmi
  Tüyleri yok sıkıntıdan
  Uzak uzaklara benim gibi
  
  Orda işte telin üstünde
  Gözleri buğday bir serçe
  Ürküyor sesten seslerden
  Yüzünde hüznün resmi
  
  Şiir Sanatı, Aralık 1965
  
  
  YANGINLAR ÖLÜLERE BENZER
  
  O bitmeyen yangınların tutturduğu ses
  Döne döne çıkıyor kayalardan
  Bir ölünün çığlığı gibi deşiyor
  Yastığının altından lavantalar çıkan
  Beyaz güneşiyle sevişen
  Uzun esmer ve dar ölünün
  Dikenli çığlığı gibi
  Yorgun yüzleri geniş elleri
  
  Bilmeli ki yangınlar ölülere benzer
  Sincaplar kaçışır orman yangınlarında
  Dolar alevlerin gölgesiyle sular
  Toprak olur gerili gözlere dönen evler
  
  Şiir Sanatı, Ocak 1966
  
  UZAKTA
  
  Uzaktayım bir başıma sakallı
  Gözyaşımın sana uzayan kıyısında
  Önümde beyaz insan dizileri sürüngenler
  İçiyorum akşamı akşam bitmeden
  Tabiatın gömleğime değen boz ağıtında
  
  Yalnız bir söğüdün altında yalnız
  Nicedir köpüksüz suları dinliyorum
  Evlerin dağlara bakan sessiz yanlarını
  Ve sık yeşilini üstüme geren koruyu
  Ötede gece hışırdıyor otele dönüyorum
  
  Sanki küçük bir adada toplanıyor günlerim
  Gürültüler yükseliyor geçip ağaçlarından
  Şehrin çok ağızlı küstah mahmuzu
  Ayırır beni senden ayırır senden
  Senden ah güz tavırlı kumral sevgilim
  
  Soyut, Ocak 1966
  
  
  RAHİBE
  
  Gün küçülmüş bir güneşle döner
  Benim yeni sevgim de döner
  Kısık sesli rahibeler gibi
  Uçuk rengiyle dolaşır
  İçime eski perdeler iner
  
  O zaman bavulumu alır giderim
  Bu şehirde geçen hayatımı doldururum içine
  Terliklerimi tahta masamı bütün sevdiklerimi
  Bir de o uzun yasımı koyarım
  Hiçbirini incitmeden kararlı ellerimle
  
  Sokaklarda koşanlara bakarım
  Yağmura çocuklara ihtiyarlara
  Bir ölüyü bir güvercine değişenlere
  Sallantılı gözlerimle bakarım
  Bavulumu alır giderim bir ara
  
  Yüzün beni görmekten gerilmez
  Gün ışığı görmeyen bir avlu değildir
  Çünkü yüzündür seni gizleyen
  İki üzgün gözle bezenmiş
  Durmadan bir aşkı seyirir
  
  Ama istersen kırlara çıkabiliriz seninle
  Patika esirgemez kendini bizden genişler
  Geçer çimenlerin dilindeki pelteklik
  Tabiatın gür sesli yalvacı susar
  Başlar pırnallarda bir dayanıksız panik
  
  Sen basma bir yeldirme giyersin
  Ben partal postallarımı
  Polkalar çalan postallarımı
  Çatlamış yere bakan postallarımı
  
  Yağmurça gibi koşarsın sen
  Özürsüz ince ayaklarınla
  Bulutlar yelelerini önümüze serer
  Ağladığın yıllar geride kalır
  Gizlenir yalgınlar yaftaları yırtılır
  
  Karşımıza ne çıkarsa üleştiririm
  Bir rahibe sessizliğiyle girenleri uykuma
  Seninle girenleri sensiz girenleri
  Beni örten alıkoyan hayatımı
  Kanımı sıcak tutacak ölümümü
  Ne çıkarsa unutmam üleştiririm
  
  Çünkü sen görünmeyen bir yağmurça gibi koşarsın
  Ben biraz sonra ölecek bir yatalak gibi
  Yaşlı nalbantlardan kalmış yüreğimle
  Sesimin ucunda öbeklenmiş hüznümle
  Çıkarır veririm sana acılarımı mirasımı
  Çünkü şehrin gürültülü ağzını
  Akşamla esneyen ağzını bilirim
  Bulanık bir sabahı sayıklar o
  Göğün titiz bir hareketle göğerttiği
  Alıngan yavukluların bulunduğu
  Sıkıntı veren dar bir evdir
  Bu dar evi çok iyi bilirim
  
  Bildiğim için bavulumu alır giderim
  Yüzünü alır giderim
  Beni korkutan şimşeklerin aydınlattığı
  Sesini bile alır giderim
  
  Soyut, Mart 1966
  
  
  KUŞ AACI
  
  Kovmayın beni odalar kovmayın
  Beni yoksul bir çocuk sayın
  Çünkü sizsiniz hüznümün otağı
  Gecenin yankısıdır bu saatler
  Gün bitiyor bir sokağın ucunda
  Gelmiş acım yarasalar uçmuş
  Eksilmiş her şey uzun bir yolda
  Bükük ince boyunları durur bulutların
  
  Beyaz bir mermer genişler genişler
  Giden güneşle sevişir kuş ağacı
  Dudakları yapraktı şimdi dal gövde olmuş
  Susar göğün kucağında emekler
  Dalgın yapraklarıyla kendini unutmuş
  
  Bense her zaman eriyen mumyayım
  Kovmayın beni odalar kovmayın
  Ki canlanayım sevincimi görmüş sesinden
  O ayak basılmamış parklar örerdi bana
  Yeni bir yeryüzüne çıkardım çiçeklerinden
  
  Soyut, Nisan 1966