Yazgı
     Uzun Öykü

Kapat

---

  Görüş bitene kadar ben konuştum o dinledi. Yüzündeki belli
  belirsiz kaygı, sıkıntıdan öldürecek beni. Keşke şu cam, demir
  parmaklıklar olmasa. Sımsıkı kucaklasam, bedeninin sıcaklığına
  bıraksam kendimi, saçlarını koklaya koklaya konuşsam, yüzü
  avuçlarımda gözlerine baksam, öpsem, konuşsam, öpsem...
   
  Sahici bir hikâyenin peşine düşüyor Özgür Soylu. Sanki
  annenizden ya da mahallenizdeki devrimci bir ağabeyden
  dinlediğiniz yarım kalmış bir hikâyenin peşine... Bir solukta sizi
  de içine alıveriyor. Kelimeler kâğıdın üzerinde akarken aynı hızla
  görüntüye dönüşüyor. İçerisi ve dışarısı arasındaki mesafe
  uzadıkça boşluklar çoğalıyor. Soylu, boşlukları mektuplarla ince
  ince dokuyor ve ustalıkla hikâyeyi nihayete erdiriyor. Ve
  tamamlanmış bu hikâye araftan kurtulup zamanın ruhunda
  demirliyor.