Vaiz

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Derimi yüzmeni isterim ey yabancı dost. Deri sandığım kocaman
  küllerimi ya da.
  Korkma! Şefkat dolu ellere muhtaç oluşumu, yosun tutmuş bir
  mabedin enkazına gömdüm.
  Merhametten daha çok zehir dolu pençelere ihtiyacım var.
  Kendimle gurur duymak isterim, yeryüzünün en acı çığlığı
  benimdir diye. Tanrıdan akıtılan bir gırtlakla, kendime kendimi
  kusarak.
  Acıya dayanamayacağımı sanma! Sanma ruhumu sarmalayan
  kirli katmanların yüzülmesine sabredemem!
  Tırnaklarında uyanmışlığın kokusu varsa, batır şimdi birer neşter
  kesiğinde tırnaklarını.
  Haydi! Yüz şimdi derimi, ey özlenilen dost! Kokuşmuş kocaman
  küllerimi savur.
  Bunları yapacak kudretin yoksa, seninle aynı havayı aşındıran
  birer dostuz deme.
  Ey asam! Kirli fistanımı söküp atamıyorsan, ruhumu avuçlarına
  alıp balığın pullarını söker gibi katmanlarımın dikenli yolunu
  açamıyorsan, ey Vaiz kaç kendinden, hastalıklı toplumların ve
  ruhu kanserli öğretilen ötesine geç deyip kollarımdan
  tutamıyorsan, sen düşmanım bile olamazsın.
  Ey asam!
  Bu acı dost serzenişi, eski tanrısını düşürmek için karnını
  tekmeleyen bir yaratıcının ağzıdır. Hesaplanmamış vakitlerden,
  hamile kalan bir ruhun sesidir. Eğer ruhu kabız olanlarla, ruhu
  gebe olanları birbirinden ayıramıyorsan; köhne piramidin küfe
  taşıyıcılarıyla,
  kendi
  cesetlerine
  basarak
  yükselenleri
  karıştırıyorsan, dostunum deme bana.
  'Ey vaiz, dinin, kültürün ve ahlakın meşale taşıyıcısı olmaktan
  utandığını biliyorum' diye biliyorsan, sen dostumsun.
  Şimdi söyle bana, ey benliğimin sessiz çığlığı asam, hala dostum
  olduğunu söylüyor musun?