Toplu Şiirler (1963-1996)

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Ahmet Oktay, "Mavi" hareketinden 2. Yeni'ye, oradan bugüne, özel bir şiir güzergahı geliştirdi. Kıvrak ritmi, söz ile yazı'nın bütün kutuplarına uğrayan teknik çoğulluğu, yaralı dünyasını bir eleveren bir gizleyen imge yapısıyla kişisel mitologyasını kurdu, geliştirdi, açtı, "Toplu Şiirler"i, gülden zakkuma toplu tohumlarını bir araya getiriyor.
  
  Tadımlık
  
  KARA YAZI
  
  Yollar yollara bağlı vay bacım,
  hangisinin sonunda yitecek dersin
  süt beyaz etindeki sancı.
  Uykulara vuran alaca dağlar,
  arkası senin kahrın el harmanlarında.
  Güneye insem
  portakal, mandalin bahçeleri.
  Ağıtlarda kirpiklerin hep ıslak
  gözlerin uçurumlu.
  Uzamış kıtalarda yalnızlığın,
  Afrikada kara
  Çukurovada anlatılmaz.
  
  Bin renkle açar çiçek
  döner gazel yaprağı rüzgârda.
  Gün olur omzunda mermi, elinde mavzer
  dağlarda düşmana konuşursun
  kız memelerin ayaz,
  gelin aynası gözlerin yangında.
  
  Kurakta gök katına açılır ellerin,
  ki duymuş başka şeylerden
  yediveren toprağın özlemini.
  Sıkılır dişlerin bir gece
  vakterer aşktan,
  kıskanır ağrını karanfil
  canlar verirsin geceye.
  
  Nice ölüm, nice gurbet
  alıp giderler.
  
  Bir sabah
  sabrın konuşur taşta.
  
  
  
  ÇALGICILAR
  
  Uyandırdı kış gecesini altın sesli şarkıcılar
  acı çiçek demetleri dağıtarak
  karın portakal rengi ışıklardan döküldüğü sokaklara.
  
  Ağlıyor kadife şarkıların yastığında soyunuk
  günahlarını minyatür gibi saklayan gece yarısı kadınları.
  
  Silahlarını bırakıp askerler uzakta
  bellekte uzanan lacivert oymalı korulukları
  elindeki karanfili düşüren kadını yaşıyorlar.
  
  Toprağın üstünde bulutsuz bir akşam
  silahlar şarkılardan utanıyor.
  
  Gitaralar neden bu kadar dokunaklı?
  
  Matbaa mürekkebine batmış küçük evliyâlar
  sesleri kovalıyor ıslık çalarak.
  
  Dinle aşkım benim
  yalandan güzel şeyler var.
  Onlar söylüyor öpüşü
  kötü savaşı söylüyor,
  ne çıkar bu şarabı beraber içmiyorsak?
  Büyük bir sabırla dokuyor geceyi
  kırağı düşmüş çiçek yüzleriyle kasketli adamlar.
  
  Acı bizi dünyaya bağlamak için
  sevinç bizi dünyaya bağlamak için,
  
  Onlar güvercin şarkıcıları
  denizin şarkıcıları onlar.
  Dinle aşkım benim
  onlar sana seslendiğim yerlerin şarkıcıları.
  
  
  
  UMU
  
  Oyuncak kentler kuruyor acının elyazıları
  yağan kar gölgelerinden.
  Birer birer gitti onlar.
  Mayısta, Haziranda akşamüstü, sabaha doğru ya da
  masalların mısır patlatılan gecesinde uyuya kalan
  bir çocuk gibi elleri yumuk,
  gittiler.
  Korkularını değil
  ikindi yağmurundan ayıran taş duvarlarına,
  seni güvercin gürültüleriyle dolu bir alanda bırakıp
  aşklarının sıcaklığını götürdüler.
  Buruk şarapları nasıl ustaca içerlerdi,
  yatardı ayaklarının altında bin renkli deniz,
  acılara, ölümlere karşı bir silah gibi kullanırlardı
  doğada yaratılmış bunca güzel olan
  şiiri, öpüşü, gül dalını.
  Onları altın buğulu bir şafakta yeniden bulmak
  aklımızda kalan gözleri hiçbir şey yitirmemiş,
  eflâtun geceleri hep öyle şarkılı.
  
  Yüzlerini tek tek karşıma alıyorum karanlıkta
  sevdiklerinin, şaraplarının adını unutmamışlar,
  birgün dönecekler biliyorum.
  Nicedir uzak kaldıkları ikinin ay ışığı tarlasında
  toplayıp yasemin öpüşleri
  onlara saklıyorum.
  
  
  
  NİNNİ
  
  Yağmur vurur camlara inceden
  durmadan ağlarsın yağmura.
  Analık dediğin bir tür ağrı
  gelip geçer ninnilerden,
  mavi gözlüm uyu.
  
  Kömürümüz kalmadı buza kesiyor hava.
  Çamaşıra gittiğimde gördüğün yataklar
  ince beyler, ince hanımlar yavrum
  nice düş olacak sana.
  Kalmadı daha söyleyecek dillerim,
  odamız soğuk, içtiğimiz acı su,
  mavi gözlüm uyu.
  
  Kimler korkmuyor karanlıkta?
  Ütülmüş devlere cümle kişi
  bize kalmış ölüm de, açlık ta.
  Uzayıp gider hayın geceler,
  baban açıkta yavrum,
  perde olamadı evimize dokudukları
  sedire örtü olamadı.
  Dönüp duruyor tezgâhlar uykusunda,
  on dokuz binin uykusunda.
  
  Yağmur vurur camlara,
  baban kahrolur arından.
  Kimsenin kimseden haberi yok,
  mahzun bakar, incelir gitgide
  bencileyin garip analar.
  Günlerle attı çaresizliğimiz.
  
  Mavi gözlüm uyu
  uyu fukara yavrum
  uyu umudum.
  
  
  
  CHARLES CHAPLIN
  
  Acuna çevrili kristal mercekler
  herkesin kendini bıraktığını görüyordu sağır bir düzende
  nasıl hasis gözlerin, nasıl bir kan küreciğinin ortasında,
  çaresiz elin, aklın gücü
  çocuklar nasıl hasta.
  
  Silah fabrikaları, polis copları, asık suratlar
  geçip gidiyor sincapların mavi ışıklı gecesinden.
  Namluların önünde bir göz, bir dudak
  yalnız mı, yenik mi, umutsuz mu?
  Yarıda kalıyor gözün bakışı
  dudağın öpüşü yarıda.
  
  Bir mimik kapıları zorluyor, duvarları.
  
  Ay ışığında seviştiğimizi ansana.
  Korkuya, zulma, ölüme inat
  yitmeyen, koparılmayan bir yönümüz var.
  Alıp götürülenler sohbetimizden ansana
  bahçemize bir daha dönmeyenler
  nasıl geçirdiler üç yılı, beş yılı ansana.
  
  Büyük avuntuları var küçük şeylerin onunla
  aşkımız perçinli, yüreğimiz kavi,
  yeniden onarıyoruz evleri, sokakları onunla,
  toplar susunca erikler çiçek açıyor.
  
  Baston diye bağırdı çocuklar
  boksoyu kötümserliklerin ortasına,
  balıklar kumsala çıktı baston diyerek,
  şarkıda ağız mızıkaları, laternalar,
  mavi bir kesit vurdu pencere pervazına.