Sonrası Kalır 2
     Bütün Şiirleri

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Doğanın bana verdiği bu ödülden
  Çıldırıp yitmemek için
  İki insan gibi kaldım
  Birbiriyle konuşan iki insan
  ...
  
  Ve işte bir dip balığı su boşluğunda
  Çırparaktan yüzgeçlerini
  Hiç kimseye uymayan bir mevsim öneriyor
  ...
  
  Tadımlık
  
  
  
  Ben Ruhi Bey Nasılım
  İstanbul, 1976 / Koza Yayınları
  I
  
  Gördün mü hiç suyun yanmasını tuzda
  Gördüm ben bu yaşam boyu iniltiyi
  Büyük bahçelerin küçük içinde
  Saksılardan birinde
  Gördüm de
  Uyurken uyandırılmış gibi
  Beni bir sardunya büyüttü belki.
  ./..
  O ben ki
  Bir kadında bir çocuk hayaleti mi
  Bir çocukta bir kadın hayaleti mi
  Yalnızca bir hayalet mi yoksa.
  
  Ne peki
  Yere dökülen bir un sessizliği mi
  Göğe bırakılmış bir balon sessizliği mi
  İşini bitirmiş bir org tamircisinin
  Tuşlardan birine dokunacakkenki
  Dikkati ve tedirginliği mi.
  Bekler mi beni
  Her yanı, ama her yanı çocuklar gibi gülümseyen
  Bir sürü yaz gününün içinde
  Acaba bekler mi beni
  Uykularım, o sonsuz uykularım
  Yanmış bir limonluktaki
  Ve limonlar ki her gün bir yaprak ayininde
  Sesini hiç eksiltmeyen
  Ama bilmez miyim ben
  Bilmez miyim hiç
  Böyle sığ hayallerle oyalanmak yerine
  Kısacık bir zaman olmalıydı elimde
  Turfanda mevya gibi bir zaman
  Yollar yollar kateden tadı ve ekşiliği
  Geçerek erguvanların dönemecinden
  Leylakların dörtyol ağzından
  Yapıştırıncaya dek beni dudaklarına
  Acının dudaklarına ve geçmişin
  Bir yaban gülü yaprağı gibi beni
  Ama ne gezer.
  Korkmuyorum artık solmaktan
  Solmaktan ve solgunluktan
  Gelmişim nerelerden böyle
  Kurumuş bir dere yatağı gibi
  Ya da pek kurumamış da
  Baygın, hasta ya da cançekişen
  Çırparaktan yüzgeçlerimi dip sularında
  Ya da yer tahtaları, muşamba, örtük perdelerin kasvetini
  Yorgun düşerek taşımaktan
  Ve ne çıkar ayırmasam kendimi
  Suların büyük içkilere kavuştuğu koylardan.
  Koylardan
  Kapsayan o sevimsiz, o küçük aşkları da
  Eskiyen turunçlar gibi ilk rengini pek aratmayan
  Ayırmasam kendimi
  Diyorum ayırmasam
  Köhnemiş bir geminin izine pek rastlanılmayan
  İçindeki bir yolcudan da, değerli taşlarla dolu cepleri
  Cepleri yüreği cepleri
  Ayırmasam da ben
  Kim görürdü o yolcuyu, yani kim farkederdi beni
  Sıradan acılardır çünkü bütün ilgileri toplayan
  Oysa sıkıntıyı buruşuk bir iç çamaşırı gibi saklayan
  Bu kımıltısız gövde
  Görülmemiştir ki hiç görülsün şimdi
  Görülmediği gibi gündoğumundan havalanan kuşların
  Ya da bir oda kapısını açtığınız zaman
  O müthiş öğle sıcağında
  Pencerenin önünde örgü ören birinin
  Örgü mü, bir çay bardağını başka başka tutan ellerin becerikliliği mi
  Görülmediği gibi
  Ama var mıydı sanki görülmeyi isteyen
  Var mıydı bir şeyler bekleyen yüreğimin eskittiklerinden.
  
  
  
  
  
  II
  
  Ve her şey hızla yetişti sonra
  Sarı bir günün kahverengi yarınına.
  
  Yıkılmış bir ağacın üstünde yıllarca oturdum da
  Gözleri avına benzeyen bir avcıydım sanki
  Ağaç da çürümüş zaten
  Kazımış, oymuş bir yerlerinden gelip geçen onu
  Ağaç mı, içi yıllarla dolu bir kutu mu
  Çözmek için mi acaba içlerindeki bir gizi
   Giz mi, bir giz gereksinmesini mi
  Yoklamışlar orasından burasından
  Kim bilir.
  Ama sessizlikten başka ne bulmuşlar
  Önemsiz bir iki anıdan başka
  Ya insan kılığında ya da bir dekor taşkınlığında
  Sorarım ne bulmuşlar
  Çoktan yeni bir umuda dönüşmüştür onlar da
  Anılar.
  
  Oysa bambaşka şeyler olmalıydı ağaçta
  Kazılmış, oyulmuş yerlerinde ağacın
  Buruk, mayhoş, daha çok da bir zehir tadındaki
  Bir şeyler olmalıydı. Ve sanki
  Yıllar var ki saklamışım orda ben
  Saklamışım anlaşılan
  Odasında yapayalnız doğuran bir kadının
  Dışa vurmak istemediği
  Ya da pek gereksinmediği
  O iniltiyi andıran
  Duyurulmayan her şeyi.
  
  
  
  
  
  III
  
  Ve her şey dönüştü işte
  Kahverengi bir çarşambadan
  Sapsarı bir cumartesiye.
  
  Ansızın bir rüzgâr çıktı demin
  Çölde yanıt arayan alaycı bir rüzgâr
  Kolalı bir örtü gibi acıtıyor yüzümü
  Yakıyor gözkapaklarımı da
  Toplayıp getiriyor anılarımı bir bir
  Uzun yolları hiç sevmeyen anılarımı.
  
   (Kaç türlü girilirdi anılardan içeri?
  1 İşte! bir zambağın özsuyunun içilişi gibi
  2 Süt emer gibi bir memeden
  Bütün renklerin ve bütün kokuların bir bir bilinişi
  3 Dibini kazıyor alanlar: dünyanın iççekişi.)
  (Ansak mı anmasak mı
  Yeri mi şimdi değil mi
  Bir tren yolculuğunda ve her yerde
  Her şeyin ya da hiçbir şeyin hiç mi hiç çekilmezliğini
  Bir hafta tatilini, bir öğle vaktini, belki bir pazartesini
  Saatler iyi
  Adamlar gülüyorlarsa iyi, gülmüyorlarsa gene iyi
  Ve bütün yolcuların dalgın
  Koparıp koparıp bir şeyler yediklerini
  Görünüşte kararsız
  Görünüşte üzgün, endişeli
  Görsek mi acaba, görmesek mi
  Açıp da kapalı gözlerini arada
  Şöyle bir görünümü tek bir solukta
  Yalandan, inatla içine çekenleri
  Ya da bir köprüden geçerken, bir tünele girerken
  Belirtip yüzlerinde çok görmüşlüğün izlerini
  Bir tilki çevikliğiyle, acele
  Katarak yolculuğa hiç yoktan bir gizemliliği
  Bilmem ki, görmesek mi
  ./..
  Durunca tren bir istasyonda
  Dudakları çatlamış, ateşli, hasta bir istasyonda
  Dünyanın bütün elma satıcılarına bakıp
  Bakıp da her şeyi ilk defa tanıyormuş gibi
  Uzanıp pencerelerden sarkık gerdanlarıyla
  Tutarak parmaklarıyla yalancı
  Ve ucuzundan bir kolyeyi
  Acaba görmesek mi
  Bir treni ve dünyada tren olan her şeyi.
  
  Ansak mı anmasak mı acaba
  Yeri mi şimdi, değil mi
  Sırasını bekleyen bir kadının, hasta
  Gereğinden fazla abartılmış yüzünü
  Besbelli iğrenirdiniz
  Çevirirdiniz gözlerinizi yer tahtalarına
  Bir duvar saatine ya da kapıya
  Telefona bakardınız, tırnaklarınızı incelerdiniz uzun uzun
  Kısaca
  Kaçınmak isterdiniz o yüzden ama bitmedi
  Gördünüz, görüverdiniz bir daha
  Sıyrılmış acılardan ansızın
  Sevecen, durgun, sade
  O yüzü
  Belki de, orda, acele
  Karar verdiniz
  Bir anneniz olsun isterdiniz böyle
  Ve belki de sarılıp öpmek isterdiniz onu
  Her neyse...
  
  Söylesek, yeniden mi söylesek şimdi de
  Ben uzun yolları hiç sevmem
  Doğacak bir çocuk gibi beklemeli anılar
  Ansızın doğmalı, ansızın ölmeli saniyelerde.)
  
  
  
  
  
  IV
  
  Bırakıp gidiyor anılarımı rüzgâr
  Denize bırakılmış çöpler gibi
  Yol kenarlarında birikmiş gereksiz eşyalar gibi
  Geri veriyor ve çekip gidiyor usulca.
  
  Bulanık bir havuzun yanında buluyorum kendimi
  
  Bakımsız, taşları kırık bir havuzun yanında
  İçinden koyu yeşil bir çocuğun baktığı
  Çürümeye yüz tutmuş yaprak renginde
  Ağlaması yağmurlu bir sundurmaya benzeyen
  Kırık iskemleleri, çatlamış mermer masasıyla
  Yağmurlu bir sundurmaya
  Ve pencerelerde b