Sicim

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Bazen şehirler anlatır insanı bazen insanlar anlatır şehirleri. Yeter ki
  hissedebilin..."şapka"mı takıp sokaklara indim. Hissedebilmek ve
  insanın hikayesini duyabilmek için..."güneşin kenti" yağmurlarını
  azar azar döküyordu. İnsan da yağmurlarını azar azar dökmez mi?
  Bunu cimriliğinden yapmaz, döktüğü yer incinmesin ister...Siz hiç
  "kayıp kitap" ı aradınız mı? Benim ömrüm onu aramakla geçti.
  Bulabilmek için çok ıslattım kendimi; harflerle, kelimelerle,
  cümlelerle, öykülerle, şiirlerle...Bazen çok "uzak" da zannettim.
  Soranlar oldu neredesin diye; "bir yoldayım" dedim...Bu yolculukta
  hiç yalnız kalmadım. Bazen bir "kelebeğin kanadı" eşlik etti bana
  bazen bir "kırmızı araba"...Şehirler içerisinde "kaos" barındırırlar.
  Tüm bu "çekişmesiz yargı" içerisinde haykırmak istersin. Hani
  haykırsan tüm herkes susacakmış gibi hissedersin. Olmaz ama
  öyle...Hiç olmadı..."sessizlik" hep baskın geldi. Bu gri şehri hep
  maviye boyadım; "mavi değil mavi gibi" ama. Ben boyadıkça üstünü
  karaladılar, simsiyah yaptılar. Siyahın üstünü tekrar boya tutar
  mı...Eğer tutarsa şayet üzerine "hayat güzeldir" yazmak istiyorum
  da...Yine bir "umutsuzluk" kapladı beni. Neden buna müsade
  ediyorum ki neden buna müsade ediyorsunuz ki...Küçükken
  sokağımıza "güz düşü" hakimdi. Bir gün uyandırılacağımız hiç
  aklıma gelmezdi. Penceresinden sarkan "billur anne" seslenirdi
  sokakta oynayan çocuklara koşun "pilaki" yaptım. Bir yemekten çok
  daha fazlasıydı. "sevgi" den daha fazlası var mı..."aşk" mı
  diyorsunuz; sanmıyorum. o sadece bir "eylem-i meşru". Ötesini
  görmek meselemiz. Görmek zor değil, dedim ya hissetmek
  zor...aklımda tüm bu "alengirli şiirler" anılarla yer değiştirirken
  "mahfuz liman" da buldum kendimi. Cebimde ise bana yazılan son
  mektup. İzin verirseniz şimdi biraz seninle konuşmak istiyorum...
  BABAANNEMİN SAKLI MUTFAĞI
  – HATAY MUTFAĞI
  Kanaviçe işli perde aralığından, kapı önüne atılan taburelerdeki
  kısa ama tadına doyulmayan sohbetlere kadar her anda, her
  muhabbette bir yemek konusu, bir yemek tarifi mutlaka geçerdi
  mahallenin hanımları arasında. Evlerden yayılan yemek kokularını
  ikindin yapılan börek, kurabiye kokuları izlerdi peşi sıra... İkramlık
  tabaklara konup önce komşusuna gönderen bir neslin çocuklarıydık
  bizler. Saygı vardı, sevgi vardı, emek vardı ama aradaki bağı
  niyeyse hep mutfakla ödüllendirirdik kadar işlemiş içimize,
  geleneksel hale gelmiş yemek kültürümüz.
  Hatay da bir küçük kasaba o kasabada bir Saklı Mutfak...
  Babaannemden bize kalan ne varsa yazıya dökmek inanılmaz
  mutluluk verici... UNICEF'in Gastronomi kenti unvanıyla
  taçlandırdığı bu kadim şehirde gelenekselleşmiş yemeklerimizi bir
  Reyhanlılının kaleminden sizlere aktarmak, sadece kızım için küçük
  notlar alınarak başlanan bu hikayenin gerçeğe dönüşmesi benim
  açımdan bir mucize değil de nedir?
  Hayata dair, aileye dair, yaşanmışlıkların ve yaşanacakların en
  güzel aktarımıdır mutfaklarımız. Sevgidir, umuttur, hüzündür, aşktır,
  düğündür, cenazedir; mutfaklar...