Satranç

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  İçinde rastlantı olmayan, yalnızca salt düşünce ürünü olan bu oyunu kendine
  karşı oynamayı istemenin mantık olarak bir saçmalık olduğunu en sığ düşünceye
  sahip biri bile anlayabilirdi. Çünkü satrancın stratejisi, birbirinden farklı iki beyinde
  farklı biçimlerde gelişmesidir. Bu özellik oyunu çekici hale getirir. Bu tinsel savaşta
  siyah, beyazın yapacağı hamleyi tahmin edemez ve çıkarım yapıp engellemeye
  çalışır. Diğer taraftan da beyaz siyahın amacını anlamak ve önlemek için uğraşır.
  Eğer siyahla beyaz aynı kişi olursa, ortaya saçma bir durum çıkar. Beyaz olarak
  oynarken bir dakika önce siyahın ne amaçladığını unutup hamle yapılmalıdır.
  Kişinin eş zamanlı olarak bir şeyi bilmesi ya da bilmemesi gibi tuhaf bir durum
  ortaya çıkar. Bu tarz bir ikili düşünme, bilincin mutlak anlamda bölünmesini ve
  sanki mekanik bir alet gibi beynin istendiği an açılıp, istendiği an kapanmasını
  gerekli kılar. Anlaşılacağı üzere, satrançta insanın kendisiyle oynaması, kendi
  gölgesinin üzerinden atlamak gibi zıt bir durumdur.
  Ömrüm boyunca hiçbir zaman ciddi anlamda bir satranç sanatçısı olmamıştım, ki
  bunun basit bir nedeni vardı. Satrançla her zaman öylesine ve sadece vakit
  geçirmek için ilgilenmiştim. Bir saat tahtanın karşısında otursam, bunu asla
  kendimi zorlamak için değil, aksine ruhsal gerilimden kurtulmak için yapardım.
  Diğerleri yani gerçek satranç oyuncuları satrancı ciddiye alırken, ben sözcüğün
  gerçek anlamında oynuyordum. Satranç için, tıpkı aşkta olduğu gibi bir eş
  gerekliydi ve güvertede bizim dışımızda satranç meraklıları olup olmadığını dahi
  bilmiyordum.