Sanat Emeği
     Kültür İşçileri ve Prekarite

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Sanat emeği deyince üzerinde durulması gereken en etkili hadise,
  kuşkusuz kültürün özelleştirilmesiyle birlikte başlayan kültür
  endüstrisindeki patlama ve dönüşümlerdir. Kültür endüstrisi biteviye
  dallanıp budaklanmakta ve bu endüstride çalışanların sayısı her
  geçen gün kabarmaktadır. Medya, yayın, iletişim, PR, pazarlama/
  markalandırma, reklam, eğlence, spor, turizm, tasarım, eğitim, bilişim,
  telekomünikasyon gibi alanları dolduranların, kentsel çalışan nüfus
  içindeki oranı, bütün hizmet ve finans sektörü de hesaba katılınca,
  gelişmiş ülkelerde maddi üretim sektöründekileri çoktan katlamıştır.
  Kültür endüstrisinin müzeler, bienaller, festivaller, fuarlar, galeriler,
  müzayedeler aracılığıyla örgütlenen doğrudan sanatla ilgili ağları
  da giderek giriftleşmekte ve şişmektedir. Bunlar arasında sanatın
  küreselleştirilmesinin asal ortamları olarak ortaya çıkan bienaller,
  Paolo Virno ve Pascal Gielen gibi prekarite yazarları tarafından post-
  Fordist, gayri maddi, esnek ve güvencesiz emek rejimlerinin ideal
  modeli olarak tanımlanmaktadır. Hatta Gielen daha da ileri giderek,
  bütünüyle sanat ortamının ekonomik sömürü için ideal bir model
  olup olmadığını irdelemektedir. Gerçekten de, bienal sanatçıları,
  küresel korporasyonların himayesi altında örgütlenen bu son derecede
  otokratik ortamların bir anlamda çalışanları sayılmazlar mı?
  Kapak fotoğrafı: Dave Morgan, Narcisse: Sergei Polunin.