Özgürüm Ama Mecburiyet Var
     Diyarbakırlı ve Muğlalı Gençler Anlatıyor

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Mahalledeki Türk çocukları bizim Türkçemizle dalga geçerlerdi. İşte
  kıro, şu, bu. Bir gün o kadar sinirlenmiştim, Nuri diye bir çocuk vardı,
  onu dövdüm. Sonra öbür çocuklar bana saldırdılar. Burcu adında
  bir kız vardı. Bilmiyom artık üzüldü mü ne, geldi yanıma. Pastaneye
  gittik, muzlu, tek kişilik pastalar oluyor. Ondan ikram etmişti. Tadı
  çok güzeldi yani, köyde bu tür şeylerin olmayınca.
  İlkokulda çoğunlukta bizdik. Fakat orada da biz Türklere eziyet
  ediyorduk ya. Birkaç tane Türk çocuğu vardı biz her gün dövüyorduk,
  dayak atmadan eve göndermiyorduk. Ben onu anlamıyorum. Yani
  niye öyle bir şeyler yapmışız? Fırsat gelince demek biz eziyoruz. Yani
  neydi, psikolojik bir şey miydi? O zaman kafamıza öyle bir şey mi
  yerleşmişti?
  Ya yanlış anlaşılmasın da ben Kürtleri sevmiyorum. Marmariste
  her adım attığımda önümden mutlaka üç tane Kürt geçiyor. Neden
  sevmiyorum? Ülkemizde şehit dediğimiz bir olay var. Sevmiyorum.
  Yolda şuradan geçse laf atarım. O dereceyim. Ama hani yanlış
  anlaşılmasın. Onları ayırdığımdan değil, sevmiyorum sadece.
  Kürtlere karşı bir ön yargım vardı. Ya bunların hepsi Türkiyeyi
  sevmiyor zaten, biz bunları niye sevelim falan gibi bir şeyim vardı.
  İçten içe geçiriyordum. O da çok değişti. Hani artık herkesle
  konuşabilirim; nasıl diyeyim, bir şeyler paylaşabilirim. Herkes benim
  arkadaşım olabilir. Önceden bunun şivesi de farklı diyordum.
  Konuşurken böyle bir canım sıkılıyordu falan. Artık hani çok dar
  baktığımı anladım. Artık hiç öyle bir şeyim yok hani; her kültürden,
  her şeyden insanlarla konuşabilirim.
  
  Gençler Türkiyede yakın geçmişte yaşananlar hakkında ne
  düşünüyorlar? Özellikle otuz yıla varan savaşın şiddet ortamı,
  onların zihninde nasıl bir tortu bırakmış? Asıl önemlisi, Türkiyenin
  Doğusundaki ve Batısındaki gençler, Türkler ve Kürtler, birbirleri
  hakkında ne düşünüyorlar?
  Leyla Neyzi ve Haydar Darıcı, Diyarbakırlı ve Muğlalı gençlerle
  yaptıkları derinlemesine söyleşilerde, birbirini anlamanın haritasını
  seriyorlar önümüze. Önyargıların, kaygıların, öfkelerin, kitlenmelerin
  ama aynı zamanda empatinin, dostluğun, alış verişin haritası
  Birbirini ve ötekini tanımanın insanı nasıl genişlettiğine dair, genç
  seslere kulak vermek için