Mırıldandıklarım

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Murathan Mungan 80´li yıllarda, şiirinin ilk dönemi diyebileceğimiz beş kitap yayımladı. 1990 tarihli Mırıldandıklarım bir anlamda bu dönemi mühürlüyor. Bu kez şairin uzun bir şiirini alıntılayalım. Kitabın en güzel şiirlerinden biri:
  
  IMAGINE
  
   Çok oluyor değil mi, haklı oluşun kişisel doyumundan
  vazgeçeli,
   Gramer tuzaklarına dayalı şah-mat tartışmalarına gönül
  indirecek yaşları geride bırakalı,
   Kavramları, terimleri yangın söndürme araçlarının
  güveniyle taşımaktan cayalı,
   etiketleyip kaldırdığımız anladığımızın kavanozlarını
  kıralı,
   Çok oluyor değil mi?
  
  
   Hadi baştan başlayalım
   en baştan
   bir 45´lik kadar kısa,
   bir 45´lik kadar kesin
   biri plâk, biri tabanca
   Adı: Imagine
  
  
   hadi çıkaralım geçmişimizde suç ortağı ne varsa
   Herkesin düşmanına benzediği bu dünyada
   ne eksik bizde, ne fazla
   ne arıyoruz şimdi şu kundaklanmış yılların başında
   kendimiz bulalım kara kutuyu
   ne kadarını kurtarabilmişiz kendimizin
   hadi sayım yapalım
   ilk iş bu şiire Imagine adını koyalım.
  
  
  
  Ne kadar uzak görünüyordu bize
  Oysa geldik. İşte buradayız. Yaşlanıyor ve ayrılıyoruz.
  
  Ne zaman karşılaşsak gözlerimizi kaçırıyoruz birbirimizden
  Kaçamak sözler ediyoruz. Ayaküstü.
  Ne zaman karşılaşsak unutmak istediğimiz ne varsa karşımızda
  
  Gençliğimiz! Kimsenin olmayan gençliğimiz!
  
  Gençliğimizi tartarken boşluk tutan avucumuzda...
  acı çekiyoruz
  acı çeken yerlerimiz kalmış diye seviniyor
  sonra ya bira içiyor, ya televizyon seyrediyoruz
  
  
  
  Karşı çıktığımız dünyanın bir parçası olduk nicedir
  Ürküyoruz bizi geçmişe bağlayan halatlardan
  yarım yangınlar çıkardığımız gemilerde tükettik bütün yolculukları
  dünyayı dinleyişin sonsuzluğunda
  olanakların hayaletleri ve biz
  kirlenen, çürüyen sularda yalpalayıp duran
  
  bir gözcü ıslığıyla kendinin terk edilmiş sahilinde dolaşan
  şu çocuk kim
  ya şu koynunda içedönük bir tabancayla uyuyan melankolik haydut
  hayata dişlilerinin dokunduğu yerden başlayan, erken törpülenmiş şu kalabalık
  ne kadar uzak görünüyordu bize
  oysa geldik işte buradayız
  bu kadar mıydık?
  
  boşalan meydanların uğultusu kaldı kulaklarımızda
  küllerine katılıyoruz büyük yangının
  gündelik adresler avutmuyor aşkın kollarını
  balıksırtı desenlerde çapraz günler
  birbirini tutmuyor yalnızlıklarımız
  birbirimizi yitiriyoruz her buluşmada
  
  
  
  sebepsiz üşüyoruz
  yüreğinde bir muştayı gezdiren günleri düşündükçe
  tiftiklenmiş bir sessizlikte bulunmuyor aradığımız kelimeler
  kabzasında uyuduğumuz şiddet rüyaları
  dağılıp gidiyor gündeliğin sisli peronlarında
  kalın bir kireç tabakası altında bütün duygularımız
  saat farkı var en yakınımızdakiyle bile aramızda
  demek ki o kadar da sebepsiz üşümüyormuşuz
  
  
  
  Umutlar kiralamıyoruz artık, kullanılmış umutlar da karşılamıyor siparişlerimizi, ilkeler rehin, değerler eksiğine bozdurulmuş Büyük Pazarda, Operadaki Hayalet yer gösteriyor ölen bir kültürün üyelerine, beşeri günahlarımıza makbuz kesiliyor, vergi yerine hayat iadesi topluyor Kent İdareleri, Kolluk Kuvvetleri kurusuz düzenleri dağıtıyor görüldüğü her yerde, eski plâk kapaklarını okşuyoruz yalnızlıktan, eski bir sıcaklığı arıyoruz magmalaşmış fotoğraflarda, kantaşıyla dindirilmiş kelimeler akıp gidiyor konuşamadıklarımızın üzerinden, takma yüreklerle sürdürdüğümüz alışkanlıklar geri tepiyor, çekimine girdiğimiz her yeni imkânın aydınlığında, tekrarlana tekrarlana içi boşalan gizleri pazarlıyoruz hayatına manşet arayanlara, naylon tadında maceralar, kalp para değerinde gecelik aşklar kırk kupona, hayatı birbirinden kopya çeken çocuklara slogan ve cıngıl üretiyor, ödüller veriyoruz düşü dar, yüreği ensiz gündüz yıldızlarına, buzlu ve hüzünlü rakılarla çınlattığımız içimizin kırılgan korunağı, iyi paketlenmiş vahşet sürüyor piyasaya. Görüldüğü gibi herkes kadar biz de benziyoruz düşmanımıza.
   Biz ki, 45´lik plâkların, radyo istek programlarının, yazlık sinemaların çocuklarıydık, yarım kalmış devrimimizi emanet ettik doların ve markın dalgalanmalarına
  
  
  
  yedi askı boynumuzda, elimizde yedinci mühür, koynumuzda akrep
  azap karşıdan karşıya geçerken selam veriyoruz anılarımızı arkadan
  vuranlara
  ne verili koşulların ufkundaki umut
  ne mutlak huzur arayıcıları
  oyalamıyor içinden geçtiğimiz karanlığı
  çıkıp geliyor toz duman içinde
  kavganın taş, aşkın tunç, kendimizin demir çağındayken
  bütün masalları dolaşmış kahraman
  poz veriyor içimizdeki kuraklığın peyzajına
  tarih sürüp giderken
  
  
  
  sırlarımızı ve çeliğimizi verdiğimiz sular
  çekiliyor eski topraklardan
  yeni volta boyları ufukta
  yepyeni tanımlar aranıyor
  dünyayı değiştirmek isteyen varoluşumuza
  biliyoruz ki buradan görünmez
  Çünkü Büyük Umutsuzlardır dünyayı değiştirecek olan
  
  dipsiz bir öfke kadar derin
  dipsiz bir banknot gibi dolaşımda
  ne kadar uzak görünüyordu bize
  oysa geldik. işte burasındayız
  Adını Imagine koyduğumuz şiirin.