Memleketimden İnsan Manzaraları
     Şiirler 5

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Türk şiirinin çizgisini değiştirmiş, çok yönlü, evrensel boyutlu bir şair ve yazarın bu basım için yeniden gözden geçirilmiş, kaynak metinler esas alınarak düzeltilmiş külliyatı...
  Tadımlık
  Haydarpaşa garında
  1941 baharında
  saat on beş.
  Merdivenlerin üstünde güneş
  yorgunluk
  ve telaş.
  Bir adam
  merdivenlerde duruyor
  bir şeyler düşünerek.
  Zayıf.
  Korkak.
  Burnu sivri ve uzun
  yanaklarının üstü çopur.
  Merdivenlerdeki adam
   Galip Usta
  tuhaf şeyler düşünmekle meşhurdur :
  Kâat helvası yesem her gün diye düşündü
  5 yaşında.
  Mektebe gitsem diye düşündü
  10 yaşında.
  Babamın bıçakçı dükkânından
  Akşam ezanından önce çıksam diye düşündü
  11 yaşında.
  Sarı iskarpinlerim olsa
  kızlar bana baksalar diye düşündü
  15 yaşında.
  Babam neden kapattı dükkânını?
  Ve fabrika benzemiyor babamın dükkânına
  diye düşündü
  16 yaşında.
  Gündeliğim artar mı? diye düşündü.
  20 yaşında.
  Babam ellisinde öldü,
  ben de böyle tez mi öleceğim?
  diye düşündü
  21 yaşındayken.
  İşsiz kalırsam diye düşündü
  22 yaşında.
  İşsiz kalırsam diye düşündü
  23 yaşında.
  İşsiz kalırsam diye düşündü
  24 yaşında.
  Ve zaman zaman işsiz kalarak
  İşsiz kalırsam diye düşündü
  50 yaşına kadar.
  51 yaşında İhtiyarladım dedi,
  babamdan bir yıl fazla yaşadım.
  Şimdi 52 yaşındadır.
  İşsizdir.
  Şimdi merdivenlerde durup
  kaptırmış kafasını
  düşüncelerin en tuhafına :
  Kaç yaşında öleceğim?
  Ölürken üzerimde yorganım olacak mı?
  diye düşünüyor.
  Burnu sivri ve uzun.
  Yanaklarının üstü çopur.
  
  Denizde balık kokusuyla
  döşemelerde tahtakurularıyla gelir
  Haydarpaşa garında bahar.
  Sepetler ve heybeler
  merdivenlerden inip
  merdivenleri çıkıp
  merdivenlerde duruyorlar.
  
  Polisin yanında bir çocuk
   tahminen beş yaşında
  iniyor merdivenleri.
  Nüfusta kaydı yok
  fakat ismi Kemal.
  
  Merdivenleri bir heybe çıkıyordu
  bir halı-heybe.
  
  Merdivenlerden inen Kemal
  yapayalnızdı
   kundurasız ve gömleksiz
  ortasında kâinatın.
  Açlığından başka bir şey hatırlamıyor
  bir de hayal meyal
  karanlık bir yerde bir kadın.
  
  Merdivenleri çıkan heybenin
  kırmızı, mavi, siyahtı nakışları.
  Halı-heybeler
  ata, katıra, yaylıya binerlerdi eskiden,
  şimdi şimendifere biniyorlar.
  
  Merdivenleri bir kadın iniyor.
  Çarşaflı
  şişman
  Adviye Hanım.
  An-asıl Kafkasyalı.
  1311de kızamık
  1318de gelin oldu.
  Çamaşır yıkadı.
  Yemek pişirdi.
  Çocuk doğurdu.
  Ve biliyor ki öldüğü zaman
  bir şal koyacaklar tabutuna
  selâtin camilerinden.
  Bir damadı imamdır.
  Merdivenlerin üstünde güneş
  bir baş yeşil soğan
  ve bir insan :
  Ahmet Onbaşı.
  Balkan Harbinde gitti.
  Seferberlikte gitti.
  Yunan Harbinde gitti.
  Ha dayan hemşerim sonuna vardık
  sözü meşhurdur.
  Merdivenlerden bir kız çıkıyordu.
  Çorapta çalışır.
   Tophane caddesi, Galata.
  Âtifet on üç yaşındadır.
  Galip Usta
  baktı Âtifete,
  Evlenseydim eğer
  torunum olurdu bu kadar
  diye düşündü.
  Çalışırdı, bana bakar
  diye düşündü.
  Sonra birdenbire aklına Şevkiye geldi.
  Eminin kızı.
  Mavi mavi gözleri vardı.
  Geçen sene
  daha âdet görmeden
  Şahbazın arsasında bozmuşlardı.
  Sepetler ve heybeler
  merdivenlerden inip
  merdivenleri çıkıp
  merdivenlerde duruyorlar.
  
  Ahmet Onbaşı
  
   yine askerdi
  yetişti halı-heybeye.
  Öptü elini.
  Halı-heybe
  ve mavi mintan, palto, siyah şalvar
  ve keten lastik iskarpinler,
  fötür şapka, sakal,
  ve lahurî şal
  kuşak
  onbaşının omzunu okşayarak :
   Hayıflanma birkaç kalem borç için dedi,
  hane halkını sıkıştırmayız.
  Yalnız biraz faiz biner.
  
  Haydarpaşa koyunda
  martılar inip kalkıyor
  denizde leşlerin üstünde.
  İmrenilir şey değil
  martıların hayatı.
  
  Garın saatı
  üçü beş geçiyor.
  Siloların orda
  buğday yüklüyorlar
  İtalyan bandıralı bir şilebe.
  
  Ayrıldı onbaşıdan halı-heybe
  gara girdi.
  
  Merdivenlerde güneş
  yorgunluk
  ve telaş
  ve bir altın başlı kelebek ölüsü var.
  Kocaman insan ayaklarına aldırmadan
  bembeyaz, upuzun taşın üstünde
  taşıyor karıncalar kelebeğin ölüsünü.
  Adviye Hanım
  sokuldu polis efendiye.
  Bir şeyler konuşuldu.
  Okşadı çocuk Kemali.
  Ve hep beraber
  karakola gittiler.
  Ve her ne kadar
  bir daha görülmeyecekse de
  hayal meyal
  karanlık bir yerlerde hatırlanan kadın
  çocuk Kemal
  yapayalnız değil artık
  ortasında kâinatın.
  Bir parça bulaşık yıkayıp
  biraz su taşıyacak
  ve Adviye Hanımın dizi dibinde yaşayacak.