Kara Kızın Kadınları

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Kitaptan/
  Kendi kendime konuşuyordum. Şu karşıda görünen yer var ya, düzlük
  alan, akşamları köy gençlerinin futbol oynadığı
  yer, işte orası benim
  çocukluğumda harmanlıktı. Onu hatırladım.
  Şehirdeki gibi kendilerini oyalayacak meşguliyetleri köyde bulamadıkları
  için azıcık canları sıkılan kızları hemencecik ilgi duydular annelerinin
  söyleyeceklerine: Anne başka neler hatırlıyorsun, anlatsana çocukken neler
  yapardın?
  Gelin yanıma oturun şöyle, kardeşin de gelsin tek tek anlatmam ona göre!
  Minder alın içeriden beton üşütmesin sizi.
  Sabah serinliği, sabahın dinginliği insanın ruhunu dinlendirip anılara
  yolculuk yaptırıyordu. Biri sağına biri soluna oturdu kızların. Sarıldı onlara sımsıkı,
  saçlarından öptü, anlatmaya başladı:
  Şu tarafa bakın, sarı boyalı geniş merdivenli bina var ya, orası teyzenizle
  benim ilkokulumuzdu. Merdivenlerin yanındaki o düzlükten kaymaya bayılırdık.
  Oyun parklarındaki kaydıraklar gibi. Salıncaklarımız ağaçların uygun olan
  dallarına ip bağlanarak anne babamız tarafından yapılırdı. Biz de Hadi uçur, daha
  yükseğe, daha yükseğe! diye sevinç çığlıkları atarak sallanırdık. Kahkahalarımız
  havada çın çın öterdi. Bebek iken de salıncaklarımız vardı odada. Bizim
  salıncağımız dikdörtgen şeklinde, etrafı bezle kaplanmıştı. Bir de ipler arasına iki
  taraftan içe doğru katlanılmış çarşaf, pike, kilim ne bulursa onunla yapılan
  çingene salıncağı olurdu.
  Büyük kızına dönüp, Sen uyumakta zorluk çekince anneannen bir ucunu
  pencerenin kulpuna öteki ucu da diğer pencerenin kulplarına bağlayıp köşede senin için çingene salıncağı yaptı. Resmin bile var, pek de güzel uyurdun içinde,
  diyerek gülümsedi.
  Kızına, kendi çocukluğunu ve kızınınkini anlatırken sanki zaman durdu;
  bugün, paylaşılan geçmiş, anne ve kızı bir oldu...