Kar Merdiveni

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Betül Tarıman, Kar Merdiveninde yaşamın gerginliğini, bu gerginliği iyice kanırtan bir şiir diliyle tekrar tekrar sorguya çekmekte...
  2005 Behçet Necatigil şiir Ödülünü kazanan Betül Tarıman bu kitabıyla ustalığını kanıtlıyor.
  
  Hüznün keskin bir alaycılıkla harmanlandığı şiirler...
  
  Tadımlık
  
  KATILMA ANI
  
  ... sonra sınır kahvesi
  kaçakçının düşürdüğü çakmak
  kol düğmesi üç jandarma eri ve kar
  üstelik yeter değildi
  kıvançla alna vurulan su
  yol bir yaralıyı taşıyordu
  kadınlar ağızlarına susturucu takılmış
  uzun bacaklı atlardı yalnızlığa koşan
  birazdan biri size tükürecektir
  biri ömür dilemez
  öteki kapısız bir ev
  biri bir yokluk
  yoksulluğun eksilttiği sonradan
   yürüyorsun
  
  postacı mektup dağıtıyor
  çantası koru serinliği
  gözyaşı ve kan
  birazdan tüfek sesiyle
  ömrüne ölüm düşecek
  ve sen yakarış olmaktan başka
  acıyı kapı altından
  
  yol olup yolcuyu bekledin
  yırtık bir kaput
  tozutan bir at
  soldun
   geceyi bekliyorsun
  
  kızlar çile çözüyor
  yüzleri sert alımlı
  içe kapanık zamansız
  
   sonra jandarmanın karısı
  yüzü sabah uykuları
  kesik bir saç tarhana çorbası
  üç çocuk giyinir dünyanın sesini
  ağızlarında menekşe sapı veya
  bir hay huy
  kaç gecedir hesap kitap
  şimdilik söylendikleri yerde
  ağrı hep ve
  olduğumuz noktada da var
  bu yüzden beki de
  sınırda diş izleri
  mayın tarlası
  ve ondan sonra
  
  KIRIK TAŞLAR
  bir iki üç dört beeş
  saymayı bırakıyorum
  bir emir eri kapıda tekmelenmiş at
  içi oyulmuş çelişkiyle
  giriyorum kardeş kokuları
  yıkanmış bir el iyilikler
  bir kapıdan içeriye
  
  kapanmış bir okul kar yüzünden
  duvarları sökülmüş
  çatısı eşikleri
  köşede yıkık tahta
  sıralar resimler
  bölüşülmüş gibi iki yumurta iki zeytin
  orta yerinde sınıfın acı
  her kelimede
  
  yeryüzü çatıdan damlamaktadır
  
  kendiliğinden bir baş ağrısı
  veyahut kulak ya da boyun
  gelişip durur içimizde sıkıntı
  bir düğme kopar
  boşluğa sallanır el
  kızlar annesinin yenisi
  baba eskisidir
  erkekler solduğunda
  
  öyle demişti rizeli tütün tüccarı
  yaprakları ayırırken
  ayıklarken otları diğerlerinden
  ağladık unutmaya yorgan serip
  hatırası içimizde bir okul
  yollar taşlı
  yaz kıvrımları eteklerinde
  çıkarız bir merdiveni
  yepyeni durmadan
  
  tak
  tak
  tak
   tüfek sesiyle düşer
   iki kol iki ayak
   yarım bir yüz
   elleri bir öğretmenin
   şefkati koşa koşa
  
  BİL
  belki gözleri kendinden uzak acıya memur
  annendir ekmekler ufalar göğü kapısına toplamış
  kenarda ülkenin doğusu gibi dürülmüş çarşaflar
  bilmenin arzusuna yatırıp incir kokuşlu bedenini
  sataşmaya memur edilmiş gökle aranda
  bu gökten payına neler düşecek bil
  
  şarkılanmış bir rüzgârla nisan öğlelerinde odanda
  mimozalar böyle esrarlı ağzı saklı ve lal
  babandır gözleri dövecek ceplerinde hüzün rengi leylak
  aceleyle toplanmış gibi iki kardeş balkondan
  ablan dicleden beri düşmüş bir at yollara yorgunmuş
  heyecanlar verdik biz can katık bir ölüye inat
  
  titredin ama biri vardı ki denizi gelmemiş bir adamdı adı cemal
  aşklar söndürürdü sağ eliyle ufaltıp hevesler masallar
  toplanmayı bekleyen ağrıydı bilmedin içi hiç
  şimdi bakır rengi almış rütbesiz bir er yavaş
  kalbiyle duymuş bir çocuk toza bulanmış her anıda
  
  bacaklarını taşıyamadığında tarağına takılmış bir bitle
  yüzü ağlar toplamış kadın şimdi az bulunur
  nöbet tutulmuş kapı önlerinde olgunluğa eriştiğinde
  beni böyle benden uzak bil
  
  AVUNTU
  bir nar seçersin olmuş
  bir nar avlular ardından
  buruşturulup atılmış yaz rehaveti üstünde
  ikiye böler içini görebilme umudu
  sırlarla kaplanır gerçek sandığın
  terbiye edilmiş bir kediyle
  aklı şaşmış bir adam görünür
  heyecan ya da doruktayken aşk
  
  bir bardak alırsın içi boş
  bir kuyu içini vesvese doldurur
  annesinin derdinden doğar bir çocuk
  keklik düşmüş gibi ovaya ağırdan
  bahçesi kaçak jandarmalar
  benzin bidonları mataralar
  çarşılar gezer ağır kavun kokusu
  balkonların sokağa döküldüğü aralıktan
  
  bir ev alırsın içi boş ötekinde sarhoşluklar
  dengeyi dengesizlikten öğrenir çocuk
  erzincan depreminde kendine dalmış toprağa değil
  sakındığın kendindir
  tutunduğun toprakta hep bir uyumsuzluk
  sırtında ağır bir yük morluklar
  eli çenesinde bakar boşluğa öteki
  derdine bağdaş kurmuş soluğu vietnam
  denkler toplar fotoğraflar ısfahanlar
  içinde öpüşmekten yorgun bir zorunluluk var
  
  idare lambaları ve kuytuları evlerin
  görülmüş damgalı mektuptur giz sanılan
  gövdenin gövdede söküldüğü yerde
  az görülmüş şeydir bir adamı adamda tanımak
  örneğin tırnakları etinizde canınızı acıtabilir
  konuşmadan kalbinizi yoran
  babanız ya da ağbiniz olabilir
  
  çünkü kendinden içeriye taşmış
  suretinde morluk ve kırk çamur
  az satan kitaplar okursun kötü sanılan
  kerpiç evlerde böyle
  hayatı duymak gibi yirmi ikiden
  mardinli bir kadındır denizle ırmağı karıştıran
  boynundaki ilmekle çünkü
  her kadın kendinden göç edebilir
  çünkü her kadın ucuz bir müvekkildir
  eğer çok susmuşsa
  sırlarla kaplanır gerçek sandığın
  bir nar dağılmış gibi başaklar arasında
  buruşturulup atılmış yazdır rehaveti üstünde
  
  Ödüller:
  2005 Behçet Necatigil Şiir Ödülü