İz Yok Vukuat Yok

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  İnsan belleği, acımasız kayıt alanı; unut dersin
  unutmaz, unutma dersin unutur...
  Nizamiyeye girdiği andan itibaren Orhan buradaki
  düzeni fark etmişti. Yerini yadırgaması kadar, yaptığı
  iç muhasebe de onu uyutmuyordu.
  
  Bu ızdırabın içinde ne işi vardı? Sadece yaptığı hata
  mıydı onu buraya getiren? Sevdiceğine ve kendine acı
  çektiren? Nereye akıyordu zaman?
  Kura günü gelip çattığında En uzak diye diye sınır
  karakolunu çekmişti.
  Geçecekti elbet ama belli ki böyle zor geçecekti!..
  ...
  Başçavuş dolma kalemini çıkarıp Orhan'a göstere
  göstere deftere İz yok, vukuat yok. yazdı ve imzasını
  attı. Orhan bir an sessiz kaldıktan sonra dayanamayıp
  başçavuşun oturduğu masaya eğilerek ve kollarını
  kartal kanadı gibi açarak İz de vardı, vukuat da!
  dedi. Sinirden sesi titriyordu.
  Evet, izi düzelttim ve iz yok, vukuat yok yazdım.
  Yarın sen de aynı şeyi yapacaksın. Komutan, ülkenin
  bu en uzun sınır hattında tek ayak izini bu sabah sen
  mi gördün sanıyorsun? Evet, hiçbir karakoldan
  vukuat haberi yoktu. Diğer taburlardan da diğer
  alaylardan da.
  ...
  Orhan odasına girdi. Kapıyı kilitledi. Ailesine, Nazlı'ya
  ve Filize bir veda mektubu yazdı. Üç dönem önceki
  asteğmenin intihar ettiği odada aynı kadere doğru yol
  alıyordu. G3 piyade tüfeğinin namlusunu ağzına
  soktu.
  Her yana saçılmış beyin düşünmezdi. Durmuş kalp
  yanmazdı ve artık bu ızdırapla yaşanmazdı...