İtiraf Gücü

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Korkunun insanın aklında kanayan bir yanı var, aşikâr. Kanıyor, içilmeyi emrediyor; içtikçe
  kanına doyamadığımız bu canavar bizi kendi kanına susatmaya devam ediyor. Kaşındıran, uyuz,
  açgözlü, tehditkâr fakat bir o kadar da cazibe maliki. Ne hoş değil mi? İnsana birazcık iradeyle
  her istediğini yaptırabiliyor. Ama korkunun suları çok derin, uçsuz bucaksız bir engin misali. Ah,
  elbette gidilebilir, yüzerek karşı kıyıya varılabilir, elbette bu muhtemeldir. Bu yüzdendir merak,
  bu yüzdendir iştirak. Bu yüzden bir türlü kabullenilemeyen ölüme bile, uyumak denir. Lakin
  korkunun odağına bir kez düşünce, sırtımızı gıdıklayan o yumuşak dokusundan asla vazgeçmek
  istemeyiz. Tıpkı en büyük sitemlerini annesine yönelten ve mağlubiyetinin hıncını ondan
  çıkarmaya çalışan, ama aynı zamanda onu çok seven hayırsız bir evlat gibiyiz. Öyle ya da böyle,
  korkuyla bir kan bağımız var ve dışarıda savrulan ağaçlardan, gök gürültüsünden, fırtınalardan
  uzaklaşmak bizi yerin dibine soksa bile, güvende olduğumuzu hissederiz. Ne ahmakça! Üstelik
  zincirleri kırmak yanlış bir şeymiş gibi addediliyor son zamanlarda. Rutini sevecen kılan bir
  görüş bu, korkuyu sevecen kılan. Tasmalara tamah etmek, insana rahatlığı hissettiriyor, besbelli.
  Oysa kır zincirlerini, bugün dağın başında asi bir rüzgâr, yarın yerin dibinde uyuyan bir maden ol
  demek dururken, uzun ve tehlikesiz bir yaşamı, kim saçmalıklara yeğ tutar ki?
  tüketmek zorunda kalırız.