Işığa Tutunmak

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Resmi kuruluşlar ve sivil toplum örgütlerinin çalışmaları sonucu gittikçe kuvvetlenen sosyal bilinç her gün umut verici yeni bir gelişmeyle çıkıyor karşımıza. Okuyamayan kız çocukları için başlatılan kampanyalar bunun en güzel örnekleriydi. Sanatçılar, gazeteler ve bazı devlet adamlarının destekleriyle, özellikle Doğu Anadolu da okula gidemeyen kız çocukları için yardımlar toplandı. Hepimiz televizyonlardan izledik, gazetelerden okuduk bu güzel gelişmeleri. Fakat bu çocukların gözlerine bakma, hikayelerini dinleme fırsatını bulamadık hiç. İşte bu kitap bu fırsatı sunuyor sizlere. Eklemek gereken bir nokta daha var ki o da bu çalışmanın satışından elde edilecek gelirin bir kısmı Baba Beni Okula Gönder projesine bağışlanacağı…
  Çiçek açmış bir umudun kimsesiz, ürkek çocukları! Sizin resminizdir bu boyalı kitap. Hayata gözlerinizi açtığınız günden bu yana; etrafınızı saran yokluğa, yalnızlığa ve hüzne rağmen hayallerinize sımsıkı sarılışınızın resmidir. Uzak diyarlarda bir yabancı, gözlerinizdeki ışığı görür de belki yüreğinden bir tebessüm koparır sizin için, bir dakikasını yalnızca sizi düşünerek geçirir veya kendisinden bir parça katar hayatınıza diye hazırlandı.
  Milliyet gazetesi foto muhabiri Bünyamin Aygün, Anadolu da tanığı olduğu körpe yaşamları fotoğraflarken, o insanların içinde bulundukları şartları bizzat gördü ve bu ürkek çocukların sessiz yardım çağrılarını yüreğinde duydu. Bölgedeki eğitim standartlarının düşüklüğünü ve çoğu yerde özellikle kız çocuklarının mevcut eğitim sistemine dahil bile olamadıklarını gören Aygün, bildiğimiz fakat görmediğimiz için unuttuğumuz gerçekleri hatırlatıyor bize ölümsüzleştirdiği karelerle. Bu çocukların görülmeye ihtiyaçları var. Belki de sadece birisinin ilgiyle gözlerinin içine bakmasına ihtiyaçları var.
  Bu kitabın sayfalarını çevirdiğinizde, uzaklardan, soğuk ve sessiz şehirlerden gelen yanık bir türkü duyacaksınız fonda. Ayakları çıplak bir kız çocuğunun, belki evine yakacak taşırken, belki çamaşır yıkarken, belki de ağlayan kardeşine bakarken söylediği, nesiller boyu ezberden söylenen bir türkü…