Heybe

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Türkiye'nin dört taraftan rüzgâr alan tek ovasıymış Göksun
  Ovası, işte o ovanın toprağında doğdum ve güneşiyle büyüdüm.
  Fasulye sularken ovanın fotoğrafı çekilse nokta kadar bile
  gözükmeyeceğime eminim, ne var ki Güneş herkesi unutmuş
  sanki yalnız beni yakıyor, yakıyor ne kelime kavuruyor. Hele bir
  de zaman ramazan ayı ise iftarla buluşmadan ölecek gibi oluyor
  insan. İyi ki ayaklarım, içemediğim suyun içinde. Bir taraftan
  tarladaki fasulyeyi sularken diğer taraftan da Kayseri yolu
  üzerindeki gelip geçen otobüslere, içindeki yolculara
  imrenirdim, hayal kaçamakları yapardım. Har har ses çıkartan
  eski model magirus otobüslerin sesi kulağıma ne de hoş gelirdi.
  Halil dedemi hep dışarda iken hatırlarım. Ya camız
  (manda)güderdi, ya hindi. Ya mısır beklerdi ya da üzüm bağını.
  Beklerdi derken hırsıza karşı değil, ayı ve yaban domuzlarına
  karşı. Kimsenin hırsızlamasına gerek yoktu, tüm mahsulden
  herkese göz hakkı verilirdi. Elmalar olgunlaştığında kasa kasa
  caminin önüne götürür koyardık; sebil, cemaat yesin diye. Üzüm
  çıkınca üzüm götürürdük aynı şekilde. Bahçenin yanından bir
  adam geçecek olsa tanıdık olsun olmasın, gerçi çoğunlukla
  tanıdık olurdu ya. Bre Ali, Osman, Süleyman, Hatice bacı
  çocuklara elma götür, lahana götür, üzüm götür gibi nidalar
  kulağımda capcanlı duruyor hâlâ.