Galata'dan

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Mel Kenne, İngilizce yazsa da, Galatadan İstanbula bir ziyaretçi gibi değil, on beş yıldır burada yaşamanın getirdiği bir birikimle bakıyor, sokaklarında dolaşıyor, kenti varlığına katıyor... Artık o İstanbullu bir şair... Bir şiirini özür ve teşekkürlerimle diye adadığı Orhan Veli kadar İstanbullu...
  Bir seçki değil Galatadan, özgün bir kitap... İngilizce bilmeyenler de İpek Seyalıoğlunun yaratıcı çeviri-lerinden kitabın bütün tadına varabilecekler...
  
  Tadımlık
  
  
  I Listen to Istanbul Today
  
  with my eyes open. I see
  that you have a lovely throat,
  but your voice is hoarse,
  choked with its noisy traffic
  of indecipherable words that
  run together and apart, in
  endless conflict and confusion,
  above and beside the constant
  flow, the whispered rhapsody
  that passes by almost silently,
  winding through your heart.
  Now I listen to you, Istanbul,
  with my eyes closed, and feel
  your broken soul inside me,
  aching, so deep that I dont
  know where you are or where
  I am except that I am inside
  you somewhere, sitting alone
  with my eyes closed, listening.
  I open my eyes again and see
  you there, outside and around me:
  in angular house and apartment
  building roofs that jut out
  and upward through a blanket
  of trees embroidered with spires,
  rock walls, and domes, across
  the smooth folds of hills that
  slope up from the shoreline,
  pink and blue and gray and green
  in the late afternoon of a day
  that I have spent as if I were
  lost, as if I were nowhere.
  
  İstanbulu Dinliyorum Bugün
  gözlerim açık. Görüyorum
  enfes boğazını ama pürüzlü sesin,
  gürültülü trafiğiyle tıkanmış
  anlaşılmaz sözcüklerin, beraber
  ve tek tek dillenen, sonsuz bir
  uyuşmazlık ve karışıklık içinde,
  üstünde ve yanı başında sürekli
  akışın, fısıldanmış rapsodi
  geçip gidiyor handiyse sessizce
  kıvrıla kıvrıla kalbinden.
  
  
  
  Şimdi seni dinliyorum İstanbul
  gözlerim kapalı ve duyuyorum
  yıkık ruhunun içimde ağrıdığını,
  öylesine derin ki bilmiyorum
  neredesin ya da neredeyim,
  yalnızca içinde bir yerlerde,
  oturuyorum bir başıma
  gözlerim kapalı, dinliyorum.
  
  Açıyorum gözlerimi yeniden,
  görüyorum seni orada, dışarıda,
  çevremde: Kubbeler, kule külahları,
  taş duvarlarıyla işli ağaç örtüsünü
  delen çıkıntıları fırlamış sivri
  ev ve apartman damlarında,
  kıyıdan göğe uzanan yumuşak
  tepe kıvrımlarının karşısında,
  pembe, mavi, gri ve yeşil
  akşam üstünde bir günün
  kaybolmuşum gibi, hiçbir
  yerde değilmişim gibi.
  
  I listen to you and watch you,
  feel your soft light and roar
  fuse inside me now as I speak.
  And as you speak to me
  and I to you, we meet each
  other here, in these lines, utter
  a few brief words in greeting,
  İyi Akşamlar, and slowly pass,
  each going along on our own
  way through darkening streets,
  as night wakes inside us again
  its dream of a million lights
  turned on, reflected off the sky
  to water, through electric air.
  I hear your laughter and your
  cries echoing everywhere,
  and I see myself through
  your eyes tonight, Istanbul,
  with endless yearning, your
  own desire to live and die
  clashing inside me, but contained
  and refined to a discordant
  song: yours that I see and
  hear now in the glittering dark
  beyond my open window,
  from which I turn my ear,
  close my eyes, and try again,
  hopelessly, to return to you...
  
  with apologies and thanks to Orhan Veli
  
  
  
  Seni dinliyorum ve seyrediyorum,
  hissediyorum yumuşak ışığının ve
  kaba gürültünün içimde kaynaştığını
  şimdi konuşurken. Ve sen benimle
  konuşurken ve ben seninle, buluşuyoruz
  burada, bu dizelerde, bir iki kısa sözcükle
  selamlaşıyoruz, İyi akşamlar ve
  yavaşça ayrılıyoruz, gidiyoruz kendi
  yolumuza kararan sokaklardan,
  gece içimizde yine uyandırırken
  hayalini, milyon ışığın yakıldığı
  ve gökten yansıdığı denize,
  elektrik yüklü esintiyle.
  
  Kahkahanı duyuyorum ve
  çığlıklarının her yerde yankılandığını
  ve kendimi senin gözlerinden
  görüyorum, İstanbul, bu gece
  sonsuz hasretle, senin
  yaşama ve ölme arzunun
  çarpışması içimde, ama zaptedilmiş
  ve uyumsuz bir şarkıya inceltilmiş:
  Bu gördüğüm ve duyduğum senin şarkın
  şimdi parıldıyor karanlıkta açık penceremin
  ötesinde, uzaklaşıyorum, gözlerimi kapatıyorum
  ve deniyorum yeniden sana dönmeyi ümitsizce...
  
  
  
  Orhan Veliye özür ve teşekkürlerimle