Eski Gecenin On İki Kapısı

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Yücel Ulu, unuttuğumuzu sandığımız bir ad,
  
  ama çoğu genç şairin, bir şeyler hatırlayacağı bir anı
  belki de. Sahaflarda kurcaladığımız Yordam, Soyut
  dergilerinde koşturduğumuz bir edebiyat neferi.
  Soluğundaki ter, kitap okuduğumuz kahve
  masalarının camlarına yapışmış.
  
  Dahası Yücel Ulu, bugün bile okuduğunda
  
  canlı kalabilmiş, yüreği titreten şiir yapısını
  koruyan bir canlılığa sahip.
  
  Dün gibi anımsıyorum, Aydın'dan İzmir'e Seyfettin
  
  Özdemir'le gelen Özdemir İnce'nin öğrencisi iki
  şiir meraklısı genci. Ataol Behramoğlu'nun 'Yeniden
  Hüzünle' ve 'Kör Bir' şiirlerindeki tekniğe tutulmuştuk
  beraberce. Seyfettin daha ironik yazmaya meraklıydı.
  Onu erken kaybettik aramızda. İkisi de mimar oldular
  sonunda. Seyfettin Kadıköy'de, Yücel de Bursa'da..
  Yücel de sanat dokusu; Bulgaristan Kırcali'sinde doğmuş,
  babasının çalıştığı Almanya'da büyümüş olmasından
  da kaynak alacağını düşündüğümden belki, daha
  gelişmiş, mimarlıkla birleşik büyümüş göründü hep
  içime. Biz Yücel'le İstanbul Beyazıt'ta bir öğrenci
  yurdunda kaldık uzun seneler. Savaş Emek, Nihat
  Behram, Egemen Berköz, Refik Durbaş vb. çok
  şair arkadaşımız oldu. Hatta Tuncer Gönen de bizlerle
  bir aradaydı. Kendimizi Kafka'dan
  kalma değişime uğramış Gregor Samsa adlı bir böcek,
  Rilke ve Hilmi Yavuz'daki, belki Bahadır Bayrıl'daki
  birer hüzün tortusu, derinlik meraklısı sanmamız hep
  günlerden sonra başladı. Goethe'de var arada, Dostoyevski de..
  
  Bugün elinizdeki kitapta Yücel Ulu'nun kendini
  
  anlatmak için 'bir nergis kendini uyuklar' dediği gibi
  eşsiz benzetmelerine uğruyorsak, mürekkebin
  lacivert olduğuna inanıp, içten içe sallantılı güzel
  bir evreni kucaklıyorsak, ne mutlu bize.
  
  İyi ki tekrar aramıza hoş geldin Yücel Ulu. Hiç de
  
  geç kalmamış gibisin..