Dünyanın Kemikleri

Kapat

---

  Cam kenarındaki sıramdan okulun bahçesini izliyordum. Dersi dinlediğim yoktu. Hangi hocanın
  geldiğini bile bilmiyordum sınıfa. Okul bahçesinin köşesindeki kömürlükteydi gözüm. Onun eski
  tahta kapısının arkasında bir torba, içinde de kemiklerim vardı. Biri oraya girer de bulur diye
  ödüm kopuyordu. Annemin bulmasını istemediğim için kemiklerimi yanımda getirmiştim. Onları
  vücudumdan niye çıkardığımı bilemez, telaşa kapılırdı görse. Babamın savaştan döneceği
  meçhulken bir de benimle uğraşmamalıydı. Perişan olurdu üzüntüden. Okulda sıramın altına
  koyar, yanımdan ayırmazdım bir yere gidecek olsam. Gelirken yolda Yusuf'la karşılaşmasaydım
  tabii...
  Dünyanın Kemikleri, güçlü dili, dünyaya başkaldıran üslubu ve soğukkanlı sesiyle edebiyat
  kamusuna sağlam bir adım atıyor. Selman Nuriler'in öyküleri okura bir rahatlama sunmak şöyle
  dursun onu huzursuz ederek dünyanın sadece kemiklerden ibaret boş bir varlık olduğunu
  hatırlatmaya çalışıyor.