Büyüsün, Yaz!
     Toplu Şiirler 1969 - 2007

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  "Kıskançlık duysam Hilmi´ye duyardım... Şiir denilen gizli varlığı bulan, biçimle içeriğin kutsal birleşmesini gerçekleştiren bu büyük şair, artık gençlik yıllarından uzaklaşıyor, ama ölümsüzlüğü de sırtlamış gidiyor."
  - Cahit Külebi-
  "Dile çok büyük planda hakim olamayan, sözü yazıyı canından sızdırmamış kimseler bu alanda at oynatamaz. Hilmi Yavuz, dil beğenisi en yüksek şairlerimizden biri."
  - Cemal Süreya-
  "Kendini yineleyen bir şair değildir. Hilmi Yavuz. ´Bedreddin´in ve ´Doğu Şiirleri´nin Hilmi Yavuz´u, toplumsal kesitleri şiirleştirmekte eşsiz bir düzeye varmıştı."
  - Doğan Hızlan-
  "Hilmi Yavuz, dili, sözü, sözcüğü arıtır, yeniden kurar ve Türkçe´yi tarihi-coğrafyasıyla kuşatır, ama şiiri orada bırakmaz... Hüzünle beslenen ve ´insani olan hiçbir şeyi´ dışla bırakmayan bir duyarlık birikimiyle dokur şiirini."
  - Füsun Akatlı-
  "... şiirlerini biraz ürkerek, ama bambaşka bir Türkçe karşısında, sırılsıklam nhayran olarak okuyorsunuz. Sözcükleri tınılaştırırken çıkardığı lirik, insancıl sese vuruluyorsunuz. Lütfen ozanın sesini dinleyin, sözlerinden önce... Bir büyük ozana sevgiler sunarak."
  - Rüştü Şardağ-
  
  ... âh bellek, acı bellek! / hem arısın sen / hem kimbilir hangi gülden kalma diken? /
  ve ne uzun bir büyüsün, yaz! / gurbetler senin ülken, yalnızlar senin ülken...
  
  Cahit Külebinin deyimiyle, Şiir denilen gizli varlığı bulan, biçimle içeriğin kutsal birleşmesini gerçekleştiren büyük şair Hilmi Yavuzun Toplu Şiirleri, Büyüsün, Yaz!da bir araya geliyor. 1969-2005 yılları arasında kaleme alınan şiirleri kapsayan Büyüsün, Yaz!, şairin sözcükleri tınılaştırırken çıkardığı lirik, insancıl sesi yakalamak isteyenler için...
  
  Tadımlık
  
  DEVRİM
  
  bir gülün açılması devrimdir
  bildiğin anladığın bir devrim
  kimbilir nereye varmışlığımız
  bir av sonu ağırlayan gözlerim
  seni anmak öyle kolay değildir
  denizler: biraz çocuk kalmışlığımız
  
  bir gülün açılması devrimdir
  bildiğin anladığın bir devrim
  gecede bir bozkır kalmışlığımız
  bakışları ağırlayan seslerim
  sana bakmak öyle kolay değildir
  simgeler: en çocuk yanlışlığımız
  
  
  BEDREDDİN
  
  mübalâğa akşam olur
  
  güz, neftî dolaklarını kuşanır da gelir
  yaprağın fetrete düştüğü zaman
  
  sen ey yaz günlerini
  top top ak çuhaya tebdil eyleyip
  ve bir solgun gülümseme olarak
  eğnine giyen şaman
  
  buyur otur
  şeyhim
  samanyollarının ılık sedirine uzan
  uzun, görklü ve sof
  yüzünü bizden yana döndür
  bize buğdayın ateşini
  gözlerin tîmârını
  ve hüznün vâridâtını anlat
  
  elini elimize dokundurmadan
  
  sen ki öldüğü yere
  bir kök sümbül bırakır gibi
  usulca sevdalar bırakan
  ovaların ve kartalların musahibi
  
  ne zaman diye sorma, ne zaman
  yaprağın fetreti gülün kıyâmına
  gülün kıyâmı ağacın isyânına
  dönerse işte o zaman
  
  mübalâğa akşam olur
  güz, neftî dolaklarını çıkarır da gelir
  
  elini elimize dokundurmadan
  
  
  NÂZIM HİKMET
  
  hüzün ki en çok yakışandır bize
  belki de en çok anladığımız
  
  biz ki sessiz ve yağız
  bir yazın yumağını çözerek
  ve ölümü bir kepenek gibi örtüp üstümüze
  ovayı köpürte köpürte akan küheylân
  ve günleri hoyrat bir mahmuz
  ya da atlastan bir çarkıfelek
  gibi döndüre döndüre
  bir mapustan bir mapusa yollandığımız
  
  biz, ey sürgünlerin nâzımı derken
  tutkulu, sevecen ve yalnız
  gerek acının teleğinden ve gerek
  lâcivert gergefinde gecelerin
  şiiri bir kuş gibi örerek
  halkımız, gülün sesini savurup
  bir türkünün kekiğinden tüterken
  der ki, böyle yazılır sevdamız
  
  hüzün ki en çok yakışandır bize
  belki de en çok anladığımız
  DOĞUNUN
  DİYALEKTİĞİ
  
  su şafağa dönüşür ve güzün felsefesi
  yaprağı akarına bırakmak
  
  günün yaşmağını örtünür ve bir tekke nefesi
  gibi usulca acılanır toprak
  sesin kendini güle
  ve gülün kendini sessizliğe dönüştürmesi
  gibi kendi kendini yağmalayarak
  odur şafağı dönüştüren ölüme
  
  bu yağma sanki yıkık hanların
  ve yazından baç alınan erguvanların
  üzerinden bir dağ, örneğin nurhak
  olup geçmiştir
  ölüm hangi denizleri gezmiştir
  bilinir ama mutlak
  bir büyük hasrete kolan vurarak
  çıkar kalbimin önüne
  
  bir doğudur ki o, gülerken bile bozlak
  hep susmuş, evet, ve nasıl ki sevdayı
  gök ekinler gibi tırpanlayarak
  yeni sevdalar üretmiş, ve susmak
  yeniden gök ekinler gövertmiş
  gövertecek de
  gurbeti sılaya bağlayarak
  
  su şafağa dönüşür ve güzün felsefesi
  yaprağı akarına bırakmak
  
  
  KORUGANLAR
  
  nerde şiirler? nerde o dili yorgun koruganlar?
  
  ben şimdi karartılmış bir bulutun
  rastgele yoldan çevirdiği bir şairim:
  dilimde ay ağardı ve acılar çıktı
  diye üzerimden
  kimbilir nerde aranan
  
  ben şimdi ve dâimâ kalbine
  hüzünler ihbar edilen bir şairim:
  söyle nerde, haydi söyle o kanayan sözlerle
  sedefli güzeller?
  kimbilir nerde saklanan
  
  ben şimdi bir gülü
  kendi güvenliği için
  bir sevda şiirine dönüştürmeye
  yargılı bir şairim, yaptığım bu işte!
  soru sorma, yolları kapat ve unut
  yazları ve şiirleri
  kimbilir nerde yazılan
  
  
  KÜLLER VE ZAMAN
  
  Zaman, dilsiz çocuk, Zaman...
  bana neler söylemek istedin?
  sözcüklere yağan kardın
  izini yitirdim bakışlarda
  bir külün içinden okuyuşlarda
  kardın, kendini küredin
  
  Zaman, dilsiz çocuk, Zaman...
  ince aşklarla yırtılan
  sendin, yollarla erguvan
  sunulmuş lânetli kışlardan
  aldığım belirsiz dokunuşlardan
  kopan tenini dinledin
  
  Zaman, dilsiz çocuk, Zaman...
  sözcüklerin ardında duran
  melektin, kendini okuyan
  Sözün geldiği durumu
  yaprak ve külden olduğumu
  belki onlarda söyledin
  
  Zaman, dilsiz çocuk, Zaman...
  
  
  AYNALAR VE ZAMAN
  
  erguvanlar geçip gittiler bahçelerden
  geriye sadece erguvanlar kaldı
  
  şair! bahçelere özenecek ne vardı?
  işte tenhâ her yanımız, hep tenhâ
  ne aradık sözcüklerin kuytularında
  ne bulduk soldukça çoğalan dilimizde?
  Zamanın sırı hâlâ duruyor olmalı ki üzerimizde
  biz bakınca görünen aynalardı
  
  nasıl var olduysanız öyle kayboldulardı
  bir yazın tiniyle bir güzün bedeni
  hem birleşti hem de ayrıldı sizde
  şair! gördünüz kimbilir kaç aşkın battığını
  o derin sulara kapılmış şiirlerinizde...
  nedeni, ne kayalar ne fırtınalardı:
  
  kuytulardı, geçip gittiler sözlerimizden
  geriye sadece kuytular kaldı
  
  
  TEN SONNETSİ
  
  ben tenime yürürüm; tenim benim gereksiz
  et parçası, atılmış, duruyor bir kenarda...
  âh, aşklar vardır şimdi, amaçsız ve ereksiz
  birlikte dolaşırlar; yırtıcı ve hovarda...
  belleğim? bir kurttur o! dâimâ ipe sapa
  gelmeyen birşeyleri parçalıyor... kemirgen!
  aşk uzakta