Bir Türk Subayının Sefer Defteri
    Mızraklı Süvari Teğmen Selim Bey'in Günlükleri Ekim-Aralık 1912

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Osmanlı ordusunda I. Mızraklı Süvari Alayının bir subayı
  olan Teğmen Selim Bey, Fransa'da bir hava kuvvetleri
  subayı olarak eğitime gönderilmesini beklerken kendisini
  birdenbire savaşın içinde buluyor. İstanbul'dan Süloğlu'na
  geliyor (6 Ekim 1912). Oradan, Bulgarlarla çatışa çatışa,
  geri çekile çekile Çatalca'ya, oradan da İstanbul'a dönüyor.
  Tuttuğu günlükleri Paris'te Fransızca olarak yayımlatıyor
  (1913). Teğmen Selim Bey, yalnızca yaşadığı olayları,
  tanıklıklarını aktarmakla yetinmiyor, aynı zamanda
  Osmanlı'nın çöküşü ve bu gün de hâlâ çağdaş uygarlık
  düzeyine ulaşamayışımız hakkında da bize ışık tutan
  önemli saptamalarda bulunuyor: Kimi benden su istiyor,
  kimi ekmek... Emir erimle mataralarımızı ve eyer
  kuburlarımızı boşaltıyoruz. Hiçbir şeyim kalmadı ve bana
  hâlâ yalvarıyorlar. Bu bahtsızlara cesaretlerini
  toplamalarını, hasta arabası bulacakları Hasköy'e kadar
  sürüklenmelerini söylüyorum. Zavallılar! Bu yiğit
  insanlardan kimbilir kaçı yalnızca yaralarından değil,
  açlıktan ve bakımsızlıktan ölmek için orada kaldı... Yol -
  atlarımızın dizlerinin üstüne kadar çamura battıkları
  bataklığa bu adı verebilirsek- sahipleri tarafından
  ağırlıklarını hafifletmek için rasgele atılmış her çeşitten
  araç gerece bakarak seçilebiliyordu. Ordumuzun yollara
  ektiği tüm bu malzeme, zavallı milletimizden acımasızca
  sökülüp alınan milyonlarca vergiyi temsil etmektedir.
  Yalnızca Alman markalarını görüyoruz ve her an
  borçlarımızın Berlin'de yutulduğunu düşünüyorum.
  Kalbimde aşırı bir öfke var ve bu öfkenin kendimde olduğu
  gibi herkeste olmasını istiyorum...Felaketlerimizin büyük
  bir bölümünün sorumluluğu bizde, yani Türk ordusunun
  subaylarındadır. Milletin ekmeğini yedik ve ona bizden
  beklediği hizmetleri verebilecek kapasitede değiliz. Barış
  zamanlarında savaşa nasıl hazırlanacağımızı bilmiyorduk,
  bizi doğrudan ilgilendirmeyen şeylerle meşguldük;
  Türkiye'yi bir anayasa vererek kurtardığımıza inandık, ama
  asıl görevimiz olan güçlü ve eğitimli bir ordu yaratmak
  üzerine her zaman düşünmedik.