Bir Kadının Çığlığı

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Kader korkunç bir canavara dönüşmüş her taraftan saldırıyordu hem de hiç ara vermeden. Saldırı
  öylesine şiddetliydi ki ömür billah kendime gelemezdim. O gencecik yaşımda beni acınacak bir
  kederle arkadaş yapmıştı. Kalbim bir mezarlığa dönüşmüş, ruhum yavaş yavaş o mezarlığın soğuk
  ürkütücü izbeliğinde sönüyordu. Zaman aktıkça daha bir kötüleşiyor, kendimi kaybetmiş bir
  duygunun hükmünde buluyordum. Boğazıma yapışmış olan bu kaderden kendimi kurtaracak kadar
  güçlü hissetmiyordum. Sabra ve zamana sığınacak akla da sahip değildim. Ölümün gölgesi altında
  geleceğe dair ne umudum vardı ne de hayal kurabilecek heyecana sahiptim. Kalın bir sisin içinde
  gece gündüz bir hayalet gibi dolanıp duruyordum artık. Ve durmadan da ucu bucağı belirsiz bir
  karanlığa sürükleniyor, suskunluk içinde kendi kendimi yiyordum. Ama salt elem keder değildi
  yaşamım. Cılızda olsa yüreğimin bir köşesinde yaşayan Haco'nun verdikleri de vardı. Garip bazen
  acı, bazen tatlı ufacık kıvılcımlar gibi çakıp çakıp duruyordu. Öylesine küçük ve belirsizdiler ki
  sıcaklıklarını henüz hissetmiyordum. Anlamsız bir şekilde dolanıp duruyorlardı içimde. Artık her
  şeye kayıtsız bir yaşamın kıyısında dalgalara bırakmıştım kendimi. Çok çok sonraları yavaş yavaş
  hayatın dokunuşları beni ayakta tuttu.