Arzu Evi

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Arzu Evi, Cem Uzungüneşin ikinci şiir kitabı. İlk kitabı Soluğan (1998) ile Kültür Bakanlığı 75. Yıl Başarı Ödülünü alan şair, Hacettepe Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümünü bitirdi. Şiirleri 1988 yılından bu yana çeşitli edebiyat ve şiir dergilerinde yayımlanıyor.
  
  Tadımlık
  
  ZAMANI KAVRAMA ÂNINDA KAMAŞMA
  
   Nesrin Ender için
  
  Gelin ağlaşalım az sonra öleceğiz.
  Az sonra tenimize yapışmış
  zamandan boşalacağız;
  
  derimizi değiştiren vitiligo zamandan
  boşalacağız. Hassas olduk. Sarışınlar, kızıllar,
  güneşte albinolar! Sedef olduk,
  hazırlandık; arzudan
  ibaret bir cenneti cehennemi karşılamağa.
  
  Ey şiir! Ey yeşil iksir! Ey âb-ı hayat!
  İçelim: bir ânı demlendirmeğe vaktimiz yok!.
  İşte aksın, boşalsın vakit; başka vakit yok!
  
  
  İşte, bakışalım, az sonra öleceğiz.
  Az sonra boşalacağız bu sinemadan,
  karanlık basacak gözlerimizi.
  
  Boşalacak tılsımından, sinema
  çıkışında kamaşan çarşı..., akşamlar,
  yeşil bardaklar, sözler, bakışlarımız...
  
  
  
  ÇIPLAK, UYUR UYANIK
  
  Kuma serili deniz havlusu kadar hafif
  uzanıp nabzını armağan bırakıyor
  kumun dişi-ılık şeyine, bilmiyorum.
  Bu ölü taklidi, bedenini ağırlaştırdıkça
  ruhunu hafifletiyor.
  
  Yalnızlığın güneşle gevşediği an.
  
  Yerin çekimini duyuyor, yoo
  daha fazla bir dinginliği göze alamıyor.
  Gözkapakları tam kapansa sarı ölüm göğü
  engin, mutlak bir kırmızılığa boğulacak;
  dişini sıkıp kovmuyor onu. Neyi?
  Sezgiler bedeni diri tutar.
  
  Yalnızlığın bedene katlanabildiği an.
  
  Issız koyda yalnızlığa değil
  güneşe teslim olmak. Bir tanrıya.
  Denizin hayâlî sesine, kendi yüzündeki çok bilmiş
  tebessüme, Panın teneffüsüne, pagan bir
  varoluş telâkkisine...
  
  (Yalnızlığın güneşle teni okşadığı an.)
  bu teslimiyetin kendisine ... bilmiyorum;
  varlık yokluk arasında bir ateşkes arzusuna...
  
  İşte onun (güneşin mi?) vazgeçmeyen ama artmayan
  okşamasına. Bu mistik oynaşmaya, evet.
  Daha çıplak olamaz artık.
  
  Bu doygunluk ânında yaşamak şehveti,
  ama yaşamak yükü de
  kuş gibi hafif, tüy gibi değil2
  
  Uzakta buğulu, kırmızı ovalarda
  yeşil şalvarı uçuşan bir kadınla
  aynı düşe akmak istiyor uykusu;
  ölümün çekimini duyuyor, hayır!
  bedenindeki dalgalanma tamamen
  çekilsin istiyor uykusu...
  
  (Yalnızlığın teni kamaştırdığı an.)
  
  Denizin hayâlî sesi diniyor.
  
  
  
  CASUS
  
  Kuşkunun baykuşu yüzünde donmuş,
  evet kanat çırpmıyor ama bu bir pandomim;
  belleğini kandıramaz... kımıldayamaz.
  
  Yüzündeki kuş herşeyi biliyor,
  (ah, o yitik bilgisizlik cenneti);
  oyun değil bu, değil,
  kendi gibi sır küpü adamların kenti bu.
  
  Sarı, ıslıklar gibi geçen taksilerin
  camlı döner kapıların içinden
  bize şaşkınlıkla bakan bir çocuk
  yüreğimizdeki casus. Kuş her şeyi biliyor.
  
  Dama açmazlarından kurulu kent
  akut
  bir dikkat
  gerilimi yüksek, dakik anların,
  (olasılıklar ağına yakalanmış)
  kendi gibi sır küpü adamların!
  
  
  Başka baykuş bakışlardaki şifreleri,
  jestlerdeki şüpheli mesajları unutup,
  yabancılara kanı kaynamasın annesi.
  Kendinin köstebeği o. Kalbinin.
  Kendisini çocukluğuna da mı gammazlayamaz ?...
  
  İşte, işte bir salaş meyhanenin, mürşit
  ruhunu dinleyip, neredeyse mutlak teslimiyetin
  dizine yatıp ağlasa, hafif bir kadının (adamın)
  beyaz bacaklarına ateş yüzünü gömüp ...
  
  Ah, o yüzün astarı yok. Yüzündeki kuş her şeyi biliyor;
  bir hayâl annenin kahkahayla göğe hoplatılması!
  bir hayâl annenin kahkahayla göğe hoplatılması!
  
  Bu sahnenin zamanı tersyüz edilemiyor;
  unuttuklarımızı denetleyemiyor
  yüreğimizdeki casus:
   (...) Hay Allah, diyor çocuk, gördüler bizi
   saklanın! Tam burada buluşuruz;
   otuz yıl sonraki belleklerinde!(...)
  ah, bütün yaşları orada buluşursa; o kuşkulu, baykuşlu yüzde
  kaç kişi olacak(lar)? Kübik bir resim gibi çok ifadeli bir yüz
  mü olacaklar?
  
  
  Bastırılmış çocukluğu ondan bağımsız,
  ona, yani kendi yetişkinliğine öykünerek
  hıh, oyunun farkında olduğunu
  gizlemeği oynuyor. E casus
  kanı soğuk olmalı annesi!
  Annesi...
  Anne!
  
  
  
  
  BATIK ŞEHİR SESSİZLİĞİ
  
  Batık bir şehrin içindeyiz; şimdiki zaman içindeyiz.
  
  Bize iç dünyamızın sessiz akvaryumlarını
  gösteriyorlar. Daha geniş bir zamanın
  çok boyutlu aynalarını ...
  Depresyonun huzûra benzemesi!
  
  İyon sütunları arasından geçiyoruz.
  Şehrin sessiz anıları arasından.
  Bunu daha önce yaşamışız gibi, huzurlu hayâletler gibi.
  
  Balina sessizliği (demek, büyük bir sessizlik)
  yüzüyor sokaklarda ve yağmur planktonlarıyla
  besleniyor.
  
  Bir çingene bebeği sert ağlıyor;
  bebek uykusu parkelerin hızıyla k a ç ı y o r
  gibi bir sessizlik; ağladıkça katılaşacak,
  İbrahim olacak
  Kara gözleri karanlık olacak. Bir esmer jigolo
  olacak o!
  yüzü balık, ruhu insan, eti pul pul, kokana
  denizkızları için bir İbrahim!
  
  Yeşil bankta İbrahimi düşünen
  yakışıklı rock gitaristi delikanlının
  bileğinde titreyen sarı tüyler
  gibi bir sessizlik.
  
  Göğsümdeki kanguruda sarı kirpiklim uyuyor,
  Cumhuriyet Anıtı kımıldamıyor.
  Meydanda kaykay cambazları....
  
  Şehir bir sessizlik harabesi; bir taş, bir fetiş...
  Kronopolis! Bu şehirde zamana tapıyoruz.
  Batmışız. Sessizlik, bir akvaryum perisi .....
  
  Her şeyi var eden ve yok eden
  zaman bir tanrı mıdır? Bir tanrının içindeyiz.
  Şahdamarımız kadar yakın, şimdiki zaman içindeyiz.
  
  Beyaz eşya dükkânına çarpıyor ölü şehrin
  hiyeroglif imâları; camlar sessiz.
  Aksi gibi ses-geçirmez vitrinlerde eşcinsel bir şarkıcı
  oryantal cilveleriyle sessiz.
  
  Kanguruda sarı kirpiklim uyuyor;
  o büyüdükçe biraz daha mı
  batacağız şehrin derinliklerine?
  
  Cumhuriyet anıtı kımıldamıyor;
  meydanda kaykay cambazları....
  
  Denizkızları camdan dışarı bakıp (demek cam gibi ince
  alegorik bir sessizlik)
  akıp giden sokaktan hiç bir şey anlamadan
  yağmur sıkıntısıyla iskambil fallarına
  yanık tenli jigolo bir
  maça valesi bahtlarına, yalnızlıklarına
  bir Bezik Oynayan Kadınlar3 ağıtına
  yeniden başlıyorlar gibi bir sessizlik.
  
  İbrahim sert ağlıyor. Katılmış.
  Yeşil banktaki rock gitaristiyle bakışıyoruz:
  Bir düşte değiliz, hayır. Şimdiki zaman içindeyiz.
  Her şey başka bir şeyi imâ ediyor, o kadar.
  Göğsümde uyuyan sarı kirpiklimin
  kalp atışlarını duyuyorum; demek büyük bir sessizlik,
  bir balina! yüzüyor sokaklarda ve
  yağmur planktonlarıyla besleniyor.