Abdülhamid'in Kızı
    Bir Osmanlı Prensesinin Trajedisi

Kapat

---

  Ah Dilfeza... Senin mücevherlerle süslü ve çiçeklerle örtülü başının düşünceler ve bilgilerden uzak olduğu
  zamanı tercih ederim. Öğrenmekle ne kazandın? Düşünce bahçenden neler eksildi, onların yerine ne
  koyacaksın? Kalbindeki o boş ve lüks sarayı şimdi nelerle süsleyeceksin? Dış hayatın lezzetli girdaplarını
  bilmek sana ne kazandırdı? Niçin senin sadece bir kadın olduğunu ve sebepsiz yere yaşamanın suç olduğunu
  söyleyen şehirlilere inandın? Epeyce ağladın Dilfeza! Onun için mavi gözlerin, uzun süre güneşte kalmış bir
  gül yaprağı gibi mahzundur. Ve saçındaki aklar boya değildir... Fakat sana ağlamayı kim öğretti? O kitaplar
  mı? Güzel kayıklar içinde öğleden sonraları şarkı söyleyen ve deniz havası alan genç adamlar... Odun ve
  meyve taşıyan yelkenliler... Gemicilerin ve geceleri balıkçıların ıslıkları... Her şarkı bir aşk şarkısıdır. Geçen
  her genç adamın bir hayali yahut kederi vardır. İşte belki bu, hayattır. Öğrendiğim hayat...