Vahşetin Çağrısı

• Yayın Hakkında
• Özellikler
• Yorumlar
• İlave Dosyalar
• Satış/Tedarik

Kapat

---

  Birden kampın sinsi sinsi dolanan kürklü yaratıklarla dolu olduğu fark edilmişti.
  Yakınlardaki bir Kızılderili köyünden kampın kokusunu alarak koşup gelen, açlıktan
  ölmek üzere seksen yüz kadar haski idi bunlar.
  Buck ile Spitz dövüşürlerken sürünerek kampa girmişlerdi ve iki adam ellerinde
  kalın sopalarla aralarına atladığı zaman da dişlerini gösterip savaşarak geri
  çekildiler. Yiyeceğin kokusu onları çılgına çevirmişti. Perrault, bir tanesinin kafasını
  yiyecek kutusuna soktuğunu gördü.
  Sopası sıska kaburga kemiklerinin üzerine sertçe inince de yiyecek kutusu
  devrilerek içindekiler yerlere saçıldı. O anda da açlıktan ölen ne kadar hayvan varsa hepsi birden toplanıp ekmeği ve tuzlanmış domuz etini kapışmaya başladılar.
  Sopalar önüne gelenin üzerine iniyordu.
  Üzerlerine yağan darbe yağmuru altında, hayvanlar, acı acı havlıyor ve uluyor ama
  en son lokmayı da midelerine indirene dek çılgınca bir mücadele vermekten de geri
  kalmıyorlardı. Bu arada, hayretler içindeki takımın köpekleri de çukurlarından
  fırladıkları anda gözü dönmüş istilacıların saldırısına uğramışlardı.
  Buck hayatında hiç böyle köpekler görmemişti. Kemikleri sanki derilerini yarıp
  dışarı fırlayacak gibiydi. Kirli ve sarkmış postlarının ancak örtebildiği kemiklerden,
  alev alev yanan gözlerden ve aralarından salyalar akan dişlerden oluşuyorlardı
  sadece.
  Ama açlığın verdiği çılgınlık, onları, direnmenin mümkün olmadığı dehşetengiz
  yaratıklar haline getirmişti.